Dhe pastaj është Pelé, dikush që duhet të kishte fituar gjithmonë me dekret, për bukurinë që përhapi nëpër botë.

Një dekret si ai që e bllokoi në vendin e tij derisa këmbët dhe koka e lejuan të shpërndante gëzim. Po të mos kishte ndërhyrë ligji i shtetit, do të kujdesej ligji i parasë.

Moratti dhe Agnelli do ta kishin bërë atë shumë të pasur, madje për disa breza, do ta kishin ndihmuar të kalonte një pjekuri të rehatshme pa pasur nevojë të vraponte nëpër botë duke shtrënguar duart dhe duke përzier buzëqeshjet për të kënaqur sponsorët.

Fitoret ai i ka mbledhur, por janë më shumë rrahjet që ka marrë. Ndalimi i tij me mjete të ligjshme ishte një utopi, duhej t’i bënin pritë, ta befasonin me veprime skuadrizmi, një kundër një do të thoshte se tjetri po talleshin, një kundër dy ishte një tortë për të, një kundër tre filluam të arsyetonim, por ai fitoi gjithsesi.

Por mund të ndodhte edhe që ai të përballej me ethet, me temperaturë tridhjetë e tetë, siç ndodhi me Giuanin Trapattoni në një ndeshje miqësore mes Italisë dhe Brazilit, ku e bëri të prekte vetëm disa topa, por vetëm sepse O Rei kishte hyrë në fushë i bombarduar me antibiotikë për të kursyer rrogën e tij që ishte paguar për paraqitjen e tij në atë ndeshje. Santos ose Brazili pa Pelé ishin kuti këpucësh pa këpucë brenda.

Por më pas, sa gola shënoi? Të gjithë janë dakord që ishin më shumë se një mijë, e plotësuar me një video që tregon penalltinë e njëmijtë në Maracana.

Por statistikat e atyre kohërave janë të besueshme deri në një pikë të caktuar. Secili ka të tijën, pothuajse të gjithë i numërojnë edhe të gjitha ato miqësore, të cilat në epokën e artë luheshin me çmim për t’i lejuar Santos t’i paguante një pagë konkurruese.

Luajtëm pasdite kundër Genoas, u hodhëm në aeroplan dhe më pas pa shkuar as në hotel për të urinuar, u gjendëm në stadiumin Sheffield United, gati për një ekspozitë tjetër. Një herë në njërën anë, një herë në anën tjetër.

Vetëm 30 për qind e golave ​​të Peles thuhet se janë dokumentuar në video. Ndoshta ky është një vlerësim i përafërt. Dhe në çdo rast, tridhjetë për qind janë të mjaftueshme për të kuptuar origjinën hyjnore të atyre shfaqjeve.

Vetëm një Fenomen mund të fitojë tre Kupa Bote në jetë. Tre Kupa Bote nga tre epoka të ndryshme gjeologjike, i pari luajti si një i mitur i dobët që tallej me gjigantët suedezë, i dyti si një lojtar i njohur, i cili, megjithatë, shënoi pak ose aspak për shkak të shumë skarpateve që kundërshtarët e tij kishin vulosur.

I treti si zot i futbollit që dominonte në mesin e një skuadre ku edhe qendërmbrojtësit kishin teknikën e nevojshme për të luajtur me numrin dhjetë. Por ky numër ishte i tij me të drejtë hyjnore.

Nuk ka nevojë as ta tërhiqni, sepse bluza me numrin dhjetë të Brazilit do të jetë gjithmonë e tij, do të jetë një markë e regjistruar.

Babi Dondinho donte një djalë që do të bëhej një futbollist pak më i mirë se ai, i cili do të shënonte për ca para dhe jo për një pjatë fasule.

Nëna Celeste, nga ana tjetër, u lut për të parë lindjen e një vajze, e lodhur duke u shqetësuar për goditjet në këmbë që i shoqi merrte në fushat periferike.

Megjithatë, perënditë e futbollit kishin vendosur që në atë shtëpi të Tres Coraçoes, që shumë duan ta imagjinojnë të ngjashme me shpellën e Betlehemit, do të lindte një Mesia i ri që do të çante historinë e asaj që dikush e quan sport, dikush lojë, por e cila në realitet është feja laike më e praktikuar në historinë e njerëzimit.

Ata thanë se ajo ishte miope, por asnjë okulist nuk ka mundur ndonjëherë të konstatojë se ishte e vërteta. Ata thanë se ishte e paimitueshme dhe kjo është e vërtetë. Është një dogmë.

Ai ishte sigurisht lojtari më i kompletuar i të gjitha kohërave, perfeksioni në përmasa fizike, eleganca e lëvizjeve dhe repertori teknik.

Historia e tij përbëhet nga gola të shënuar në të gjitha mënyrat, me këmbën e djathtë, me të majtën, me kokë, me çdo pjesë të trupit që është e ligjshme.

Një spektakël gjithmonë dhe në çdo rast, por një shfaqje në fund të së cilës e kishte thuajse të pamundur të mos dilte fitimtar.

Ai gjithashtu ndodhi të ishte në portë tre herë në të gjithë karrierën e tij kur zëvendësimet mbaruan. Tre pjesë të lojës në të cilat ai pësoi zero gola, me pritje vendimtare.

Ai mund të bënte gjithçka, absolutisht gjithçka që është pjesë e kësaj loje të mrekullueshme. Ai ka lindur për t’i dhënë botës kaq shumë gëzim, për ta dashuruar të gjithë dhe për tu urryer nga askush, madje as nga kundërshtarët e mundur dhe të poshtëruar.

Dhe është një arsye më shumë pse ai duhet të fitojë gjithmonë, qoftë për meritë sportive apo me dekret. Hyjnore sigurisht. /zoom.al/