Mbyllja e rrëfimit është krejtësisht e kuptueshme pas kësaj neglizhence. I zoti i shtëpisë i shkruan mikut të tij se ai nuk mund ta ftojë më pasi në atë shtëpi ku ai kalonte disa ditë pushimesh në verë:

“…Kam dëgjuar fjalë të çuditshme, nga burime të ndryshme. Aq të çuditshme, sa njerëzit m’i përsërisin si përralla dhe qeshin. Por unë nuk qesh. Thonë, për shembull, që dy pleqtë e Koriove kanë vdekur. Thonë që nga shtëpia nuk del më asnjeri, dhe ushqimet ua çon një fshatar, e madje ua lë pakon në të dalë të pyllit. Thonë që në vilë s’mund të futet më njeri; që e kanë pushtuar disa minj gjigantë dhe që Koriot janë skllevërit e tyre.

Një fshatar që ishte afruar – por jo shumë, sepse në prag të vilës kishte dhjetëra kafshë të liga e me pamje kërcënuese – kishte thënë se kishte parë zonjën Elena Korio, gruan e mikut tim, atë krijesë të hijshme e të dashur. Kishte qenë në kuzhinë, pranë sobës, e veshur si rreckamane; po përziente një kazan të madh, ndërkohë që tufa minjsh të stërmëdhenj i vinin rrotull dhe e nxisnin, të uritur për ushqim. Dukej e sfilitur dhe e pikëlluar. Kur kishte parë fshatarin që po e shihte, ia kishte bërë me shenjë, me një lëvizje të pashpresë dore, sikur i thoshte: ‘Mos u mundoni kot, është shumë vonë. S’ka më shpresa për ne’”. (Shkëputur nga libri me tregime “Gruaja me flatra”, përkthim i Zija dhe Dritan Çelës).

Rrëfimi i Buxatit vjen si një metaforë e rrezikut përballë dorëzimit në duart e së ligës, në prehrin e së keqes, kur ne e lejojmë të keqen ashtu si çifti Koriot la minjtë të rriteshin e fuqizoheshin deri sa u kthyen në skllevër të tyre. Po a nuk ishin prindërit dhe gjyshërit tanë në një burg të madh ideologjik gjatë diktaturës pasi lejuan që pak e nga pak jetën e tyre ta drejtonte dikush tjetër që i llogariste thjesht numër, pa ua marrë mendimin, por vetëm duke i urdhëruar e duke i kërkuar të lëshojnë çdo ditë nga liria e tyre? A nuk ka ndodhur kështu me ne këto 32 vite ndryshimesh politike duke u mësuar ta shohim viti pas viti të fortin në krye të bashkive, në Kuvend, në zyra shtetërore, e më pas duke u tallur me të shkolluarit, me të diturit, me të drejtët? A nuk po ndodh kështu me ne në punët dhe lagjet tona, kur i hapim udhën lejimit të triumfit të vjedhësit, duke e konsideruar veprimin e tij si zotësi e duke lejuar atë që të tallet me të ndershmit?

….Fatkeqësisht, ne të gjithë e kemi parë dhe jemi duke e parë këtë botë “minjsh”, por shpesh kemi mbyllur sytë. E kur nuk reagon në kohë, ashtu siç ndodhi me çiftin Koriot, zëri ynë, protesta jonë ndaj së keqes, rrezikon të gjykohet më vonë prej “gjykatës së minjve” – një gjykatë që mundet vetëm të përmirësojë burgun e madh që ka ndërtuar për ata që u garantojmë “ushqimin” e tyre, por jo të dorëzohet dhe të pranojë se ka gabuar, se ka përfituar, se është tallur…