Së bashku, Campion dhe Wegner luftuan me kushtet ekstreme të peizazhit të Zelandës së Re për të transportuar audiencën në një fermë të shkretë në Montana të viteve 1920 dhe për të krijuar një pjesë të paharrueshme për brishtësinë njerëzore.

Wegner tashmë po bënte emër për veten e saj me punën e sja në filma si “Lady Macbeth” dhe “Zola”.  “The Power of the Dog” ishte në një nivel tjetër dhe jo vetëm për shkak të përfshirjes së Campion. Këtu ata do të kishin mbështetjen e Netflix. Kompania e transmetimit i dha Campion një buxhet me të cilin ajo nuk kishte pasur kurrë mundësinë të punonte më parë. “Ishte si të punoja me Medicis”, tha Campion.

Wenger dhe Campion u përgatitën për një vit për të vozitur nëpër Zelandën e Re, vende skautuese, për të mësuar rreth peizazhit dhe për të diskutuar çdo aspekt të filmit, nga detajet e vogla teknike deri te temat dhe vlerat që donin të komunikonin. Ari ishte e vetëdijshme se ishte e përshtatur me “mundësinë e disa kornizave ikonike vërtet të bukura”.

Campion i ftoi bashkëpunëtorët e saj të shfrytëzonin disa  mundësi të paplanifikuara, njëra prej të cilave ishte goditja në hambar, të cilën ata e kapën pasi kishin xhiruar skenën. Wegner tha se Campion krijoi një “magji qetësie” në set që lejonte improvizime.

Ka qenë një udhëtim surreal për Wenger, qëkur u shpallën nominimet për “Oscar” muajin e kaluar. Statistikat, ajo e di, janë të zymta për kineastet femra në Hollywood. Në një sondazh të 250 filmave më të mirë të vitit 2021, vetëm 6% kishin femra kinematografike – një numër që nuk ka rënë që nga viti 1998. Dhe vetëm dy janë nominuar ndonjëherë për një “Oscar” në 94 vjetët e çmimeve. E para ishte Rachel Morrison, më 2018, për “Mudbound”.

E megjithatë, ajo sheh një fije shprese në atë statistikë të dytë. Pas 90 vjetësh asgjëje, dy gra janë nominuar në pesë vjetët e fundit. Ndryshimi, beson ajo, është i mundur nëse njerëzit u japin grave mundësinë për të xhiruar filma të mëdhenj dhe të profilit të lartë./L.K

/Zoom.al