Të gjithë i dimë rezultatet e raundit të parë të zgjedhjeve presidenciale franceze – kjo është një zgjedhje midis Emmanuel Macron dhe Marine Le Pen.

Megjithëse kjo zgjedhje është vërtet e vështirë për t’u gëlltitur, unë kam kaluar disa ditë duke menduar se çfarë të bëj më pas.

Pyes veten nëse vota ime mund të kthejë vërtet peshoren?

Më keq akoma, e gjej veten duke menduar nëse roli im si votues ka ende ndonjë vlerë reale në Francë.

A duhet të votoj për Macron për të bllokuar të djathtën ekstreme, apo të abstenojë dhe potencialisht t’ia dorëzoj fletën time të votimit fashizmit?

Ne nuk donim të përballeshim sërish me këtë dilemë, pesë vjet pas herës së fundit.

Por unë kam arritur në përfundimin se nuk ka asnjë mënyrë, qoftë me abstenim, qoftë me një votë të bardhë, që të mund të lejoj të djathtën ekstreme të fitojë pushtetin.

Ekziston frika për t’u bërë qytetar i dorës së dytë; frika se banorët e huaj, azilkërkuesit dhe myslimanët, pavarësisht nga besimi i tyre i dukshëm apo jo, në fakt do të shpallen jashtë ligjit.

Frika se mund të humbasim liritë themelore, të mendojmë dhe të shprehemi lirshëm, të adhurojmë dhe të besojmë siç dëshirojmë, të mblidhemi dhe të protestojmë.

Kështu që për të parandaluar Le Pen që të sundojë vendin tim, do të më duhet të dal dhe të votoj për një njeri që shkeli të drejtat tona gjatë mandatit të tij të parë.

Këto zgjedhje bazohen në zgjedhjen e keqes më të vogël dhe kufizimin e dëmit.

Kam frikë se rezultati i votës sime do të jetë shkatërrues, por jam gjithashtu e tmerruar nga ideja që Partia e Le Pen të jetë në krye të të drejtave tona tashmë të dëmtuara laike.

Kjo do të çonte në më shumë diskriminim, duke shtuar islamofobinë në rritje të pesë viteve të fundit.

Nuk do ta harroj kurrë se ministri i Brendshëm i Macron, Gerald Darmanin, dikur kritikoi Le Penin se ishte “shumë e butë”.

Unë jam 20 vjeç, ndaj kjo dalje elektorale është fuqia ime e parë me “detyrën qytetare”.

Nuk më kishte shkuar kurrë në mendje se ky sondazh do të ishte një sprovë e tillë, në aspektin psikologjik.

Ndjenja e detyrës i ka lënë vendin ndërgjegjësimit se sa urgjente është ndalimi i rritjes së ekstremit të djathtë, një proces që është nxitur nga personi aktualisht në pushtet.

Bllokimi i ekstremit të djathtë justifikohet kryesisht nga dëshira për të mbrojtur popullin tim, njerëz si unë, nga një fat potencialisht vdekjeprurës.

“Prioriteti kombëtar” i mbrojtur nga Le Pen, kufizimi i të drejtave themelore si strehimi, mirëqenia dhe vendet e punës për njerëzit që nuk janë nënshtetas francezë, është e mjaftueshme që unë të dua ta pengoj atë të ketë dorë të lirë.

Pesë vitet e ardhshme sigurisht që do të jenë të dhimbshme, sepse unë jam një grua e re, me origjinë afrikano-veriore, muslimane, që jetoj në një lagje të varfër dhe nga një familje me mjete të kufizuara.

Nëse Macron fiton, mandati i tij i ardhshëm ka të ngjarë të sjellë masa të ashpra të tilla si, për shembull, vetëm njerëzit në punë – jo më të papunët – të kualifikohen për mbështetje të të ardhurave dhe mosha e daljes në pension do të shtyhet deri në 65 vjeç – pavarësisht faktit se  pritshmëria është vetëm 62 për një të katërtën e njerëzve shumë të varfër në Francë.

Ne do të vazhdojmë të protestojmë.

Gjëja kryesore është të mos dorëzoheni.

Në fund të fundit, vota ime do të më mundësojë të vuaj më pak.

*Kamelia Ouaissa është një studente që jeton në Paris.