Ndërkohë gjatë lojës së sinqeritetit që u zhvillua mbrëmjen e djeshme, Cana tha se nëse do t’i jepej mundësia për të ndryshuar diçka në rrugëtimin e tij aty brenda, do të ishte afrimiteti me Fifin.

Greniti shtoi se një gjë e tillë e ka penalizuar. Pas përgjigjes së tij, Fifi tha se nëse do zgjidhte një person për ta nxjerrë jashtë shtëpisë, ai do ishte vetja, për shkak se e ka penalizuar Granitin.

Menjëherë pas kësaj, të dy dolën në oborr dhe nisën të diskutonin me qetësi. Fifi i tha Granitit se ai duhet të bëjë lojën e tij i vetëm dhe se arsyeja pse tentuan ta eliminonin, ishte ajo.

Pjesë nga biseda:

Fifi: Une jam thjesht tu dasht me nejt vet edhe Iliri me Sabianin s’po dun me më pa kështu edhe erdhën.

Graniti: Nuk ke pse me nejt kshtu?

Fifi: Jo une jam vet.

Graniti: Pse me nejt vet. Këtu jena me grupin.

Fifi: Jo unë jam vet, jo me grupin.

Graniti: Krejt këna ardh vet, por është mirë… Nëse e ki komoditetin me nejt vet, unë se kam merak.

Fifi: Pse e kam une ti s’e ki?

Graniti: Shko pyt ato analistat.

Fifi: O Granit duhet me pyt veten, jo analistat.

Graniti: Ajo është. Është e qartë Fif, të dyve s’dojnë me na pa bashkë. Po ty të shofin si konkurrente të fortë edhe nuk të nominojnë, më nominojnë mu.

Fifi: Sepse ti je njeriu më i afërt i jemi edhe dojn me i hek krejt njerëzit e mi?! S’ka këtu punë mëshire o Granit. Këtu është punë me nejt une vet.

Graniti: Ti s’je vet.

Fifi: Edhe unë nesër me dal, ti met vet.

Graniti: A u përballa unë sot me të gjithë vet?

Fifi: Po.

Graniti: Edhe ti ja del me i përball të gjithë vet. Ti je ma e fortë se une.

Fifi: Pikërisht për këtë gjënë që tërë kohën po thonë ti po e mbron, unë s’ndërhyva.

Graniti: Pranaj po them vet jena secili.

Fifi: Granit e urrej hipokrizinë Granit.

Graniti: Hipokrizinë? Ça po do me thon?

Fifi: Unë nuk muj me nejt me njerëz që para 10 minutave thojnë s’dojna me nejt me ty, mas 10 minutave thojnë unë s’du me dal ti.

Graniti: Pse ty të duket ok puna e Ilirit dhe Donaldit që krijuan gjithë atë rrëmujë dhe erdhi puna që qeshin me njëri-tjetrin sikur s’ka ndodh asgjë?

Fifi: Jo, more.

Graniti: A je tu kuptu ç’ka po ndodh? Nuk kam dasht me i met hatri naj kujna dhe me e mbajt shoqninë po ky ka qenë gabim trashanik që më ka kushtu mu këtë.

Fifi: E ki në dorë vetë më e përmirësu.

Graniti: Ishalla s’osht vonë.

Fifi: Kurrë s’osht vonë.

Graniti: Eh, moj Fif, t’kish kon aq e thjesht me u var prej neve.

Fifi: Granit me mu je tu fol. Ça the më para? Kush jam une?

Graniti: Ti je Fifi, dhe unë jam Graniti me u njoft si Graniti, jo Graniti i Fifit.

Fifi: Ça duhet me bo unë që ti me kon Graniti i Granitit.

Graniti: Kurrgjo, more. Qysh jena, veçse une e kam kohën që une duhet me u marr dhe me tjerët.

Fifi: E ke pas more Granit kohën. A ta kam marrë unë? S’të kam nal kurrë. Kjo është absurd me e thon se ti e ke pas kohën se unë kam shku jam mshel 2 orë në lavanderi, në dhomë të gjumit…

Graniti: A ta thash që shumica pengohet nga kjo puna jonë bashkë. Po ty nuk munen me të nominu, mu po, se ti je e fortë. Ky është dallimi Fif, kuptoje këtë sen.