Redaktorja e Shërbimit ukrainas të medias ndërkombëtare BBC ka rrëfyer përjetimet e saja gjatë momenteve të para të sulmit rus. Ajo thotë se së bashku me djalin e saj kaluan orë të vështira, teksa pas shumë peripecish arritën të largoheshin nga Kievi.

Nga Marta Shokalo
Redaktore e Shërbimit ukrainas të BBC-së

U zgjova në orën 03:00 dhe kontrollova lajmet dhe kuptova që unë dhe djali im duhej të largoheshim nga Kievi.
Tanket po goditnin qytetin nga veriu dhe nga drejtime të tjera. Ishte e qartë se ushtria ruse po përpiqej të rrethonte qytetin dhe së shpejti do të ishte në të.
Paralajmërimet për sulm ajror na kishin thënë se ekzistonte rreziku i sulmeve deri në orën 08:00. Dhe 30 minuta pasi kontrollova lajmet, dëgjova shpërthime të largëta.
Të enjten shumë njerëz po largoheshin nga Kievi në perëndim – drejt qytetit perëndimor të Lviv dhe kufirit polak.

Telefonova burrin tim, i cili aktualisht është larg shtëpisë dhe bëra një plan për të udhëtuar drejt lindjes, në fshatin e prindërve të tij në thellësi të fshatrave ukrainase. Këtë vendim e morëm pjesërisht për djalin tonë 10-vjeçar, i cili e kaloi të enjten duke u dridhur nga frika.

Fillova të bëj valixhet. Sa kohë ju duhet kur nuk e dini se kur do të ktheheni? Kam paketuar kostumet e notit, në rast se do të jemi akoma në vend gjatë verës. U nisëm në orën 07:30, menjëherë pas heqjes së shtetrrethimit, dhe u nisëm me makinë në lindje përmes Kievit dhe dolëm nga ana tjetër.

Rrugët ishin bosh në drejtimin që unë po udhëtoja. Jashtë qytetit kaluam tanket ukrainase, duke lëvizur në drejtim të kundërt, drejt Kievit.

Nuk e dija nëse do të takohesha me forcat ruse, apo do të hasja në një pengesë. Isha vërtet e fokusuar, duke menduar me vete: “Duhet të arrijmë atje. Duhet të arrijmë atje.”

Shtëpi të boshatisura
Ndaloja periodikisht për të kontrolluar telefonin tim dhe mësova se përleshjet në rrugë u raportuan në Obolon, një periferi veriore e Kievit. Kolegët që jetonin atje do të përpiqeshin të largoheshin.

Këto gjëra të tmerrshme po ndodhnin, megjithatë ishte një mëngjes i bukur me diell, me shenjat e para të pranverës në fshat. Ishte krejtësisht surreale.
Pas nja dy orësh arritëm në fshat. Kalova me makinë pranë pemës së manit ku verën e kaluar ishim kaq të lumtur duke mbledhur fruta. Sot isha përsëri e lumtur, por në një mënyrë krejtësisht të ndryshme – e lumtur që dola nga Kievi, e lumtur që isha gjallë, e lumtur që mbërrita me djalin tim në një vend të sigurt.

Me vjehrrit e mi, hëngra siç duhet për herë të parë në 24 orë – një tas ngushëllues me borshch (supë ukrainase me panxhar). Këtu flitet se cilët burra kanë shkuar të luftojnë me ushtrinë territoriale, por është shumë e qetë dhe shpresoj të mbetet kështu.

Kam një lidhje interneti këtu dhe mund të punoj. Nëse ndërpritet rryma, kemi një gjenerator.
Prioriteti im kryesor është siguria e kolegëve të mi të BBC-së, disa prej të cilëve po kërkojnë vende për të qëndruar jashtë Kievit me miqtë dhe familjen. Kam bërë ftesa për në fshatin e vjehërrve, ku ka shtëpi bosh, pronarët e të cilave do të ishin të lumtur që t’i përdornin.

Jemi jashtë rrugës kryesore dhe shpresoj që tanket ruse nuk do të vijnë kurrë këtu.
Kur do të kthehem në shtëpinë time në Kiev, dhe nëse do të qëndrojë në këmbë kur të kthehem atje, është e pamundur të dihet.