Autori Ross Fellowes pretendon se kishte një arsye biologjike pas vdekjeve. Studimi arriti në përfundimin se shkaku ishte helmimi nga rrezatimi nga elementët natyrorë që përmbajnë uranium dhe mbetje toksike që ishin vendosur qëllimisht brenda arkivolit të mbyllur.

Ekspozimi ndaj substancave mund të kishte çuar në disa lloje kanceri, si ai që i mori jetën arkeologut Howard Carter, personi i parë që hyri në varrin e Tutankhamun 100 vjet më parë.

Teoria vërteton në thelb se varri ishte me të vërtetë “i mallkuar” – në një mënyrë biologjike të qëllimshme – dhe jo në mënyrën e mbinatyrshme që pretendonin disa egjiptologë të lashtë.

Carter vdiq në vitin 1939 nga një atak i mundshëm në zemër pas një beteje të gjatë me limfomën e Hodgkin, e cila ndikon në sistemin imunitar të trupit që lufton mikrobet  dhe helmimi nga rrezatimi dyshohet si shkaktar i kancerit.

Lordi Carnarvon, një nga njerëzit që kaloi gjithashtu nëpër dhomat e çmuara, vdiq nga helmimi i gjakut pesë muaj pas zbulimit.

Ai pësoi një pickim të rëndë nga mushkonja, e cila u infektua pasi u pre me brisk. Menjëherë pas hapjes së varrit, pati një ndërprerje të shkurtër të energjisë dhe të gjitha dritat anembanë Kajros u fikën. Djali i Carnarvon gjithashtu raportoi se qeni i tij i dashur bërtiti dhe papritmas ngordhi.

Njerëz të tjerë të përfshirë në gërmim vdiqën nga mbytja, goditje në tru, diabeti, dështimi i zemrës, pneumonia, helmimi, malaria dhe ekspozimi ndaj rrezeve X. Të gjithë vdiqën në të 50-at.

Egjiptologu britanik Arthur Weigall, i cili mori pjesë në hapjen e varrit të Tutankhamun – ku ai u akuzua për nxitjen e ‘mitit’ të mallkimit, ka vdekur nga kanceri në moshën 54-vjeçare.

Megjithatë, mbishkrimet e gjetura brenda varrimeve të tjera në të gjithë Egjiptin sugjerojnë se njerëzit e lashtë dinin për toksinat. Teksti përfshinte zona që ishin “të ndaluara” për shkak të “shpirtrave të këqij”.  Studimi, i botuar në Journal of Scientific Exploration, shpjegoi se nivele të larta radioaktiviteti u regjistruan gjithashtu në rrënojat e varrit të Mbretërisë së Vjetër në dy vende në Giza dhe disa varre nëntokësore në Saqqara.

I njëjti përfundim u gjet edhe në të gjithë varrin e Osiris në Giza. Fellowes vuri në dukje se “radioaktiviteti intensiv ishte i lidhur me dy arkivole guri, veçanërisht nga brendësia e tyre.” Studime të tjera kanë matur drejtpërdrejt gazin e radonit në vende të ndryshme në varret në Saqqara. Gazi i radonit është një produkt i ndërmjetëm i kalbjes së uraniumit, me një jetëgjatësi prej 3.8 ditësh.

Përqendrimet e radonit në ambient u zbuluan në gjashtë vende brenda rrënojave të Saqqara: Varri i Jugut, ditarët e piramidës së Djoserit dhe tunelet e varrit të Serapeum.

Mijëra anije të gërmuara nën Piramidën e Hapit në vitet 1960 përmbanin deri në 200 ton substanca të panjohura që ende nuk janë identifikuar – duke sugjeruar se toksinat ishin varrosur me mbetjet e mumifikuara.