Duke iu përgjigjur më shumë mediave ndërkombëtare se sa atyre vendase, Rama tha se nuk mund të quhet agresion ai ndaj gazetares   Ambrozia Meta, të televizonit të djathtë SyriTV, pasi asnjëri nga gazetarët e tjerë nuk reagoi.

Një ditë më parë, Rama tha se nuk kishte pse të kërkonte falje apo ndjesë për veprimin e tij, ndërsa sot ka zgjedhur të konsiderojë aktin ndaj gazetares si një prekje miqësore mbi supe, pas një bisede normale me shtypin. Në fakt nga pamjet e publikuara, duket qartazi se Rama i vendos dorën në fytyrë gazetares së Syri Tv, teksa largohej i besdizur nga pyetje që i drejtoheshin Kryeministrit për të bërë transparencë mbi vendimet e tij.

Akti i Ramës është denoncuar nga organizatat ndërkombëtare që mbrojnë të drejtat e gazetarëve, ndërsa janë kujtuar episode kur Kryeministri dënonte gazetarët të merrnin pjesë në konferencat për mediat, apo se si intimidohen ato që shfaqen kritikë ndaj tij dhe pushtetit të tij.

REAGIMI I DYTË I EDI RAMËS:

Për të etiketuar një gjest krejtësisht të pafajshëm, si për shembull një përkëdhelje miqësore mbi supe pas një bisede normale me shtypin, ku të gjitha pyetjet u përgjigjën pa asnjë mungesë durimi, fillimisht si ‘agresion’ dhe më pas si ‘frikësim’, pa kërkuar mendimin e dhjetëra gazetarë të pranishëm, të cilët mund të dëshmonin drejtpërdrejt ngjarjen, jo vetëm që nuk i servirin të vërtetën, por edhe tregojnë mungesë respekti ndaj viktimave të vërteta të agresionit dhe frikësimit në fushën e sotme të gazetarisë.

Për më tepër, kur një interpretimi mashtrues krejtësisht i jashtëzakonshëm i një videoje i jepet më shumë peshë sesa rrëfimeve të gazetarëve të shumtë dhe kryesisht femra që dëshmuan sulmin e pretenduar, por nuk u pyetën fare për të, sensacionalizmi ka përparësi mbi saktësinë. Spektaklit i shtohet dhe pretendimi krejtësisht i pabazë se ky akt i supozuar i frikësimit është provokuar nga pyetjet në lidhje me një projekt që përfshin një të afërm të Presidentit Trump.

Ja çfarë mund të them:

Së pari, unë krenohem që drejtoj një komb ku, përpara mandatit tim, gazetarët u përballën me plumba të vërtetë, dëmtime fizike, frikësime rituale dhe ngacmime sistematike.

Që nga marrja e detyrës, ka pasur një ndryshim të dukshëm në sigurimin që ata ta bëjnë punën e tyre pa ndonjë problem real, edhe kur pak prej tyre përfshihen vazhdimisht në lajme të rreme, akuza të rreme dhe sulme ndaj familjes sime ose e njëjta gjë për anëtarët e tjerë të kabinetit apo parlamentit.

Së dyti, duke pasur një prejardhje të mirënjohur në llogoren e folësve të lirë, kur liria e fjalës mund të më kushtonte jetën time, unë kam pasur kurbën time të të mësuarit për t’u bërë i durueshëm edhe përballë gazetarëve ndonjëherë ofendues joetikë.

Asnjëherë asgjë fizike për hir të Zotit, por atyre u janë dhënë disa përgjigje troç jodiplomatike, të cilat për arsye të mira nuk e ndihmuan realisht reputacionin tim midis mbrojtësve dhe raportuesve të shtypit të lirë. Gjithsesi prej shumë kohësh ndonjë prej tyre ka ndodhur dhe angazhimi im për komunikim të drejtpërdrejtë, transparent dhe të respektueshëm ka udhëhequr vazhdimisht ndërveprimet e mia me gazetarët, pasi e njoh plotësisht rolin e tyre vendimtar në informimin e publikut.

Sa i përket kësaj narrative të pavend të ‘grushtit’, ‘shtytjes’, ‘goditjes’, ‘agresionit’, ‘frikësimit’ (dhe karakterizimeve të tjera të ndryshme të një përkëdhelie miqësore gjatë largimit nga pika e shtypit) që duket se ka marrë një jetë prej e tij, duket se nuk më ka mbetur asnjë mënyrë veprimi për të ndikuar’.