Gjithsesi, figurat e mëdha të literaturës ruse nuk i lanë emrat e tyre në projektet pushtues që kishte vendi. Shumë më tepër se sa njihet zakonisht, shkrimet e tyre ndihmuan gjithashtu në formësimin, transportin dhe rrënjosjen e ideologjisë perandorake të Rusisë dhe botëkuptimit nacionalist.

Po për Lermontov? Ai ka një imazh specifik në letërsinë ruse, si shkrimtar, ushtar, don zhuan dhe poet romantik. Ai sillte imazhe idilike të Kaukazit, të cilat kishin pushtuar imagjinatën e tij si shumë shkrimtarë të tjerë të famshëm rusë. Ashtu si Pushkin, ai vdiq në mënyrë dramatike në një duel.

Por, pas romanticizmit të shekullit 19-të, ka diçka tjetër: sundimi i ftohtë i një perandorie. Poezia më e famshme e Lermontov, Mtsyri ose Fillestari, shkruar në 1839-n është një është një rrëfim idilik i një murgu kaukazian të zënë rob nga një oficer i ushtrisë ruse kur ishte djalë. Emocioni kryesor i poezisë ishte ndjesia e mungesës së shpresës:  Historia krenare dhe e lavdishme e popullit të Kaukazit është në të kaluarën dhe është zhdukur përgjithmonë, dhe nostalgjia e personazhit kryesor për një të kaluar të humbur na tregon se ai i përket anës së poshtëruar të njerëzimit. Në Ulansha, një poezi e hershme e Lermontov, ai rikujton përdhunimin në grup të një gruaje nga ushtarët rusë; teksti nuk ka asnjë shenjë simpatie për viktimën. Një tjetër poezi, Kavkazets ose Kaukazët, tregon se kaukazianët e vërtetë nuk janë banorët aty, por ushtarët rusë që pushtuan vendin në fillim të shekullit 19-të, si sovjetikët që pushtuan Afganistanin dhe nisën të quheshin afganë.

Ashtu si Lermontovi ndërtoi këtë imperializëm mbi Kaukazin, Pushkin e bëri me Ukrainën.

Take Poltava, poezia e Pushki për Ivan Mazepa, një komandant ukrainas që u rebelua kundër Carit Pjetri i Madh kur ai po rriste kontrolli rus në Ukrainë. Për ukrainasit, Mazepa është një simbol i rezistencës kombëtare kundër dominimit rus. Për ukrainasit, Pjetri theu marrëveshjen e ruajtjes së autonomisë së Ukrainës. Për rusët, çdo aludim se Ukraina ishte autonome, ishte mashtrim, siç thotë edhe Putin tani. Pushkin e përmend Mazepan si një tradhtar të rëndomtë që do të derdhte gjakun ashtu si derdh ujin. Ukrainasit duhet të jenë mëshiruar dhe të përbuzur, sugjeron poezia, si “miq të kohëve të vjetra dhe të përgjakshme”.

Nëse nis të kërkosh, do të gjesh plot detaje në letërsinë ruse, për diskursin imperialist, romantizmin e pushtimit dhe mizorisë e asgjë për pasojat.

Do të gjesh të njëjtin mesazh tek shkrimtari rus, Nikolai Gogol, në novelën e tij, Taras Bulba. Kur Gogol, i lindur në Ukrainë, ndërroi identitetin e tij, ai shpenzoi shumë nga talenti i tij për të provuar se të gjitha gjërat ukrainase janë të vjetruara dhe, më e rëndësishmja, mizore. Sipas fjalëve të Gogolit, ata kanë nevojë për perandorinë ruse që të mund të civilizohen.

Kishte patjetër një rrugë alternative për t’i parë gjëra. Disa vite pasi Gogol dhe Pushkin kishin krijuar imazhin e tyre ukrainas si pjesë e një të kaluare të vjetruar dhe mizore, Taras Shevchenko – një poet, piktor dhe hero kombëtar ukrainas – po u thoshte bashkatdhetarëve të tij se shpirti antitiranik dhe protodemokratik i kaukaziansiëve nuk ishte një relike nga e kaluara, por një pararojë e së ardhmes.

Këndvështrimi i Shevchenko ishte i ndryshëm nga Lermontov: uk kishte peizazhe idilike ku dominimi i romantizuar rus ka fshirë historinë, por një skenë shumë dramatike ku dhuna perandorake prodhon lumenj gjaku dhe rezistencë është e fortë dhe e pakompromis.

“Boritesya – Poboret”, “lufto dhe do të fitosh”, slogani ikonik i Shevchenko kundër tiranisë, vjen nga poezia e tij për Kaukazin. Ndërkohë që Kaukazi i Lermontov është me borë të bardhë, e ftohtë dhe larg vuajtjeve njerëzore, ai i Shevchenko është i kuq gjak dhe i mbushur me beteja për liri.

Lermontov shkruan një poezi për një përdhunim kolektiv nga këndvështrimi i rusëve; Imazhi i rikthyer i Shevchenkos është ai i një pokrytka – ukrainase për “grua e rënë”. Poema e tij fetare provokuese Mariia vendos një paralele midis një panorame ukrainase që lind një fëmijë jashtëmartesor nga një ushtar i Moskës, ndoshta pas një përdhunimi, dhe nënës së Jezusit – si nëna të vetmuara dhe të vuajtura. Empatia ndaj grave që pësuan dhunë seksuale është përgjigja e Shevchenkos ndaj poetizimit të përdhunimit të Lermontov, ku në të dyja rastet, burri është Rusia dhe viktima është një subjekt i pushtuar.

Në të njëjtën kohë që orientalizmi europian po zhvillonte një imazh të shoqërive afrikane dhe aziatike se nuk kishin histori që ia vlente të tregohej, letërsia ruse po ndërtonte një imazh të Kaukazit dhe Ukrainës si shoqëri, historitë e dhunshme të të cilave meritonin të harroheshin.

Paralelizmi me situatën e sotshme është i thellë dhe i gjerë. Pushkin “Për shpifësit e Rusisë” është një shembull i jashtëzakonshëm i një pamfleti anti-europian që kanalizon imperializmin agresiv rus. Trajtimi i tij i kryengritjes polake të viteve 1830-1831 është në një farë mënyre i ngjashëm me pikëpamjen aktuale të Kremlinit për të ashtuquajturat revolucione me ngjyra në ish-perandorinë sovjetike. Pushkin kërcënon Europën me luftën dhe i rikujton lexuesëve fuqinë ruse.

Ka një vijë të drejtë nga ideologjia e Pushkinit deri te retorika e sotme neo-perandorake. Një nga sloganet ruse gjatë luftës Rusi-Ukrainë ka qenë “ne mund të përsërisim” – duke kujtuar qëllimisht luftërat e kaluara të shkatërrimit dhe pushtimit për të frikësuar armiqtë e imagjinuar të Rusisë. Në mënyrë të ngjashme, poeti rus dhe bashkëkohësi i Pushkinit, Fyodor Tyutchev, në kohën e revolucioneve europiane të vitit 1848, e festoi perandorinë ruse si mburojën e Europës për të parandaluar shpërthimin e demokracisë së rrezikshme – ashtu si Rusia është sot modeli autoritar për forcat antidemokratike në Europë, të majta e të djathta.

Kur studiuesit perëndimorë flasin për epokën e artë të letërsisë ruse në shekullin e 19-të si një luftë intelektuale midis perëndimorëve dhe sllavofilëve, atyre u mungon rryma e fshehtë nacionaliste dhe imperialiste e përbashkët tek të dy. Edhe të ashtuquajturit perëndimorizuesit, besonin në përjashtimin rus, shpesh u kthyen në kundërshtarë radikalë të asaj që ata mendonin se përfaqësonte Europa liberale dhe shpeshherë vlerësonin një model tiranik të shoqërisë. Pak autorë e ilustrojnë më mirë këtë fenomen sesa romancieri rus Fjodor Dostoevsky, i cili nga radikal socialist në rininë e tij u kthye në fundamentalist fetar më vonë në jetë. Ai tha se socialistët dhe komunistët rusë “nuk ishin europianë” dhe “do të përfundojnë duke u bërë rusë të vërtetë” – me fjalë të tjera, do të përfundojnë duke refuzuar Perëndimin. Në romanin Demonët, Dostojevski i përshkruan idetë perëndimore si joshje “demonike” që duhen dënuar.

Pavarësisht nëse këta shkrimtarë përqafuan në mënyrë sipërfaqësore idetë perëndimore apo jo, prizmi i tyre etno-nacionalist, perandorak ndihmoi ta çonte Rusinë drejt tiranisë. Të hedhura në tokën ruse, edhe idetë përparimtare perëndimore u shndërruan në një tirani të re dhe më të fortë – qoftë nën modernizimin e madh të Pjetrit të Madh apo bolshevikët, tirania vrastare e të cilëve ishte ndërtuar mbi idetë socialiste europiane.

Të gjitha këto gjëra vazhdojnë ende sot. Kur Rusia shkatërroi Çeçeninë në 1990-n, ndezi beteja artificiale separatiste në Moldavi dhe Gjeorgji në vitet 1990, pushtoi Gjeorgjinë në 2008 dhe pushtoi Ukrainën në 2014, këto akte brutaliteti kishin bazat e tyre intelektuale në klasikët e mëdhenj të letërsisë ruse dhe qëndrimet e autorëve të tyre ndaj perandorive dhe pushtuesve të perandorisë.

Sot, këta autorë i thonë rusëve se nuk ka asgjë për të respektuar në tokat ku ushtarët rusë pushtojnë. Kur Pushkin i përshkroi ukrainasit si të përgjakshëm dhe mizorë, ky ishte vetëm versioni i shekullit të 19-të i narrativës së sotme propagandistike për ukrainasit si nazistë të dyshuar, fati historik i të cilëve është vdekja dhe nënshtrimi. Kur Tyutchev e paraqet Rusinë e shekullit të 19-të si shpëtimtarin e lavdishëm të Europës nga demokracia, atij i bëhet jehonë në luftën e Putinit për të përmbysur revolucionet me ngjyra në Ukrainë dhe gjetkë.

Sigurisht nuk i ka fajet kultura ruse për krimet e luftës dhe lidhja e kulturës dhe politikës nuk është kurrë lineare. Por është idiotësi të mendosh se kultura ruse nuk ka ndikim në diskursin imperialist që ka qenë në qendër të politikave ruse për vite me radhë. Dhe megjithëse universitetet perëndimore studiojnë imperializmin dhe orientalizmin në kanunin letrar perëndimor – romancierët Gustave Flaubert, Rudyard Kipling dhe Joseph Conrad vijnë menjëherë në mendje – ata pothuajse plotësisht kanë injoruar tendenca të ngjashme në letërsinë e perandorisë së fundit koloniale të pa rindërtuar në botë, e cila po lufton një tjetër luftë të pushtimit perandorak.

Pra, nëse jeni duke kërkuar për rrënjët e dhunës së Rusisë kundër fqinjëve të saj, dëshirën e saj për të fshirë historinë e saj dhe refuzimin e ideve të demokracisë liberale, do të gjeni disa nga përgjigjet në faqet e Pushkinit, Lermontovit dhe Dostojevskit./ForeignPolicy