“Je shume e bukur!”

Megjithatë, për disa arsye ne përpiqemi të krijojmë një realitet krejtësisht të shtrembëruar në të cilin të gjithë njerëzit janë të bukur. Nëse jo universalisht, sigurisht për disa. E themi, madje e shkruajmë poshtë fotografive të tyre në rrjetet sociale, ia shpëlajmë trurin mikes sonë që me të drejtë e di se nuk është e bukur, në përpjekje për ta bindur për të kundërtën. Por pse nuk ndodh e njëjta gjë, për shembull, se sa i/ e gjatë je? Pse nuk u themi njerëzve se janë të gjatë edhe kur nuk janë? Lartësia dhe bukuria janë koncepte që ndryshojnë me kalimin e kohës në të njëjtën mënyrë. Kam dëgjuar femra të thonë se kanë qenë “të gjata” për sicilianet e lindura në 1945 (unë jam siciliane dhe e di për çfarë po flas), por që po të kishin lindur sot do të ishin qenë mesatare. Megjithatë, ne nuk ia lejojmë vetes t’i themi dikujt se ajo nuk është e gjatë, ndërkohë që është. Por se është e bukur, kur nuk është, ia themi.  A e bëjmë këtë sepse ngatërrojmë dashurinë me estetikën, domethënë i shohim të bukura kur nuk janë? Po. Por edhe sepse e dimë që vetë bota po na e kërkon.

Krim i shëmtuar

Bota që ne kemi ndërtuar dhe që po vazhdojmë të ndërtojmë rreth nesh mat vlefshmërinë e grave në bazë të pamjes së tyre dhe për këtë arsye volitet që ne të jemi të bukur. Ose nëse nuk jemi, të paktën duhet të përpiqemi. Dhe ka nga ato që i kanë eksploruar të gjitha këto më mirë se unë si psh: kolegia ime Giulia Blasi, gjithashtu autore

Në librin e tij  ‘E shëmtuara’ ajo shkruan: “Të jesh e bukur apo e shëmtuar nuk është një faktor vendimtar për mbijetesën time, por është për përvojën time të jetës, sepse nga të qenit e bukur apo e shëmtuar, sipas botës dhe asaj që na rrethon, vlerësohet edhe ajo që unë them, gjykohet motivimi im, emocionaliteti im, kënaqësia ime në raport me jetën”.

Përpiqemi të japim sa më shumë komplimente

Pra, është e qartë se është e natyrshme që të gjithë ne të kënaqim njerëzit – veçanërisht gratë – për të cilët kujdesemi, pasi e dimë se sa rraskapitëse është të përpiqesh vazhdimisht për të qenë e bukur ose sa frustruese mund të jetë të maskosh një bukuri të padiskutueshme. Dhe ne i kënaqim me të vetmen fjali që i përshtatet në mënyrë të përkryer çdo konteksti dhe të pa argumentuar: “je e bukur”. Edhe kur nuk janë patjetër. Por pavarësisht kësaj ne i shkruajmë dhe i themi të njëjtën gjë, duke ndihmuar në kristalizimin e status quo-së, për të normalizuar përpjekjet dhe pritshmëritë e atyre që bëjnë atë përpjekje për të qenë të bukur.

Ne gjithashtu jemi pjesë e saj. Edhe ne organizohemi që të ndihemi të bukur apo më të bukur sipas standardit. Dhe nëse do na kërkohej të gjithë do të ndryshonim diçka tek vetja. Nuk ka rëndësi nëse jemi modele, aktivistë, punonjës call center apo gjykatës: të gjithë do të ndryshonim diçka sepse të gjithë kemi diçka tek vetja që nuk na pëlqen. Pra, në thelb kur na thuhet se jemi të bukur, na shërben endorfina e atij çasti, kur nevojitet. Pastaj, sigurisht, ka një peshë tjetër nëse është miku ynë më i mirë, personi që na pëlqen ose një person të cilit askush nuk i ka kërkuar asgjë për të na e thënë këtë gjë.

Po neutraliteti i trupit?

Epo, fjalët e bukura dhe idetë e bukura për të cilat po flasim duhet të përpiqemi t’i zbatojmë në realitet, duke filluar me ndalimin e menjëhershëm të gjykimeve dhe komenteve për trupin, flokët dhe fytyrat e grave dhe njerëzve. A duhet të ndalojmë së thëni se të gjithë trupat dhe fytyrat janë të bukura? Po, ne duhet. Dhe jo për të privilegjuar në mënyrë hipokrite bukurinë e brendshme me komplimente për bujarinë, besnikërinë ose kulturën e dikujt, por sepse nuk është e nevojshme të jesh e bukur, asnjëherë. Dhe nëse nuk fillojmë ta kuptojmë konceptin, është e vështirë për ata që na rrethojnë të ndalojnë së na vlerësuari në bazë të bukurisë.

Për më tepër, ne mund t’i përgjigjemi diktatit duke kultivuar anët tona që janë me seksi dhe simpatike që gjithsesi tërheqin vëmendjen dhe tërheqjen ndaj vetes. Ju nuk keni nevojë të jeni të bukur dhe nuk keni nevojë të jeni të shëmtuar. Në të vërtetë, ky fakt duhet të shërbejë për të ndezur ose për të shpërndarë mekanizmat.

Në të gjitha këto, operacioni plastik, okulisti, produktet e flokëve, liposuksioni: çdo gjë që na bën të ndihemi më mirë është e mirëpritur.

Por me bukurinë konvencionale për të cilën shoqëria na fton të përpiqemi (ku jemi pjesë edhe ne), të gjitha këto gjëra nuk kanë asnjë lidhje.

Është loja që duhet të ndryshojë, jo njerëzit. Sepse  kështu nuk funksionon.