Aristja, e ftuar në podcast-in e Edi Ramës “Flasim” tregoi se kur hyri në opera nuk gjeti as konstumin dhe i dhanë një letër anonime ku i kërkonin të largohej.

“Neve kemi këngëtarët tanë. Të ftojmë të largohesh”, i shkruhej në letër. Por soprano vendosi të mos dorëzohej, por grisi letrën, ndryshoi regjinë dhe nisi të performonte në skenë.

Pjesë nga biseda: 

Ermonela Jaho: Impakti i parë, ka qenë kur ka ardhur me një opera. Arrita në shfaqe që nuk gjeja më, një orë para shfaqjes nuk gjeja më as kostumin. Më dhanë një letër anonime në skenë. Ky ka qenë impakti i parë. Por nuk ishte më ajo Ermonela, këndova, e grisa letrën.

Kryeministri Edi Rama: Të dhanë një letër anonime, pra letra e rolit dhe brenda ishte shkruar diçka tjetër

Ermonela Jaho: E grisa atë letrën, ndryshova regjinë.

Kryeministri Edi Rama: Çfarë shkruante letra?

Ermonela Jaho: “Neve kemi këngëtarët tanë. Të ftojmë të largohesh”, këto gjëra. Unë e mora. Mbaj mend babai im më shikonte. Mbaj mend se atë shfaqe e bëra për të kënaqur tim atë. Regjia e donte – se ishte opera komike, – që të merrja këtë letër tani, të bëja atë skenën, ta merrja me vete dhe do ta çoja te personazhi tjetër. Po si është ajo, si reagon njeriu, kur ka atë. Ti mund t’i mësosh disa gjëra në studio, por betejën në fushë, domethënë, ajo taktika në fushën e betejës ndryshon disa gjëra, dhe duhet të jesh gati ta kapësh. Dhe mbaj mend kapa letrën, e grisa e mbaj mend e kam bërë si topa bore. Si një fëmijë i vogël e kam hedhur, e kam kënduar dhe si s’më dolën rrylat, kur i thonë asaj vetëm që të thoja e mora vesh, por unë jam këtu tani. Kjo është hera e parë.

Hera e dytë më vonë ka qenë, jam pritur jashtëzakonisht mirë dhe ti ke qenë edhe vetë domethënë pjesë e publikut, kur unë jam kthyer me “Madam Butterfly-in”. Dhe mbaj mend ai ka qenë një rikthim që s’kam për ta harruar sa të jetoj. Se ishte për herë të parë dhe më prek. Se mund të duartrokitesh nga bota, po neve ndoshta jemi rritur në këtë mënyrë. Po kemi nevojë për atë vlerësimin e bërë në gjuhën tënde. Është diçka që, jo se do t’ia provosh dikujt, por ka një vlerë tjetër. Dhe s’kam për ta harruar, ai publiku atje, salla plot.

Ti ishe aty, respekti që më bërë, ditën e nesërme që më ftove në Kryeministri dhe jam ndjerë, jam ndjerë si ai fëmija që kthehet në Shqipëri, kur kthehet nga një rrugë e gjatë që me zor pret të përqafojë nënën dhe babanë, ti marrësh  erë çdo qosheje, atë erën e gjellës, atë erën e çdo gjëje që je rritur. Mori një dimension më të madh. Edhe u ndjeva e pranuar, mund ta them, – ndoshta është një shenjë dobësie, – e pranuar nga vendi im. Dhe ai ka qenë momenti, një nga momentet më të bukura. Dhe nga ai moment i bërë një premtim vetes, që thashë do kthehem përsëri, jo vetëm për të marrë këtë adrenalinën.