Por jo. Këtë herë ndodhi.

Ayatollah Ali Khamenei ka dhënë dritën jeshile për një seri sulmesh me dron të nisur nga toka iraniane drejt Izraelit. Hakmarrja e regjimit për bombardimin izraelit në ambasadën e Damaskut u zhvillua.

Khamenei hakmerret jashtë, por edhe brenda duke rritur, në të njëjtën ditë, nivelin e represionit të brendshëm për të neutralizuar disidencën. Lideri suprem e di që nuk ka mbështetjen e popullit të tij: në zgjedhjet e fundit vetëm 40% e qytetarëve dolën për të votuar, por për kundërshtarët e tij shifrat janë shumë më të ulëta.

Prej disa ditësh, në rrjetin social “X” qarkullon një sondazh ku iranianët pyeten nëse janë në favor të luftës me Izraelin. Rezultati është një paradoks: më shumë se 50% u përgjigjën me një “po”.

“Jo sepse na pëlqejnë bombat”, shpjegon M., një profesor nga Teherani, “por sepse një sulm i jashtëm mund të sjellë fundin e diktaturës”.

Por dje mesazhet nga Teherani ishin të panikut: “Na solli në luftë Khamenei”, shkruanin njerëzit.

Ali Khamenei, 84 vjeç, është shtylla themelore mbi të cilën mbështetet gjithë pushteti dhe terrori i Republikës Islamike. Një njeri kyç në Revolucionin e vitit 1979 dhe këshilltar i Ayatollah Khomeinit, ai u bë president i Iranit në vitin 1981 dhe Udhëheqës Suprem në 1989.

Gjithçka kalon nga ai dhe ai e ka gjithmonë fjalën e fundit. Si çdo diktator, ai nuk i beson askujt përveç djalit të tij të dytë Mojtaba, i cili nuk ka asnjë rol zyrtar, por është ndër njerëzit më të dëgjuar nga ajatollahu dhe pasardhësi i tij i mundshëm.Një tjetër që duket se kandidon – por pa shpresa të mëdha – për rolin e liderit të ardhshëm është presidenti Ebrahim Raisi, i njohur për metodat e tij të pamëshirshme represive dhe si “kukulla e Khameneit”.

Nën ajatullahun ekziston Këshilli i Lartë i Sigurisë Kombëtare, i cili vendos për çështjet e sigurisë ushtarake dhe politikës së jashtme. Sekretari është Ali Akbar Ahmadian, një ish-pasdaran. Këshilli përfshin liderët e Republikës Islamike, të cilët zhvillojnë plane për çështje madhore: nga protestat tek energjia bërthamore deri tek sulmi ose jo i Izraelit.

Fjala e fundit mbetet ajo e Khameneit.

Shtylla e dytë e teokracisë gjendet në komponentët e sigurisë që u janë besuar njerëzve me përvojë të madhe. Hossen Salaimi është në krye të gardianëve, trupi që identifikohet me “gjakun e revolucionit”, krahun dhe mburojën.

I lindur në vitin 1960, ai ndërpreu studimet e tij inxhinierike për të marrë pjesë në konfliktin me Irakun dhe më pas mori poste përgjegjësie. Ai konsiderohet si një “skifter”, i njohur për shpërthimet e mbushura me retorikë, i vendosur për të sfiduar kundërshtarët e brendshëm dhe të jashtëm.

Në një nivel më të ulët, Esmail Qaani, komandanti i Qods, “divizioni” që ndihmon milicitë aleate në Lindjen e Mesme, menaxhon transferimin e armëve dhe gjithashtu godet në mënyrë klandestine. Një makinë efektive e themeluar nga gjenerali Qasem Soleimani, i vrarë në Irak në vitin 2020 nga amerikanët, i zëvendësuar nga vetë Qaani.

Një kalim i stafetës që sipas disave ka pasur pasoja negative edhe nëse, në dritën e asaj që ka ndodhur në këto katër vite, nuk do ta mendonit kështu. Prania e militantëve është rritur kudo, Teherani i luan kartat e tij nga Libani në Siri dhe përmes Houthi-ve ka demonstruar se mund të minojë trafikun detar në Detin e Kuq.

Ajo ka humbur liderë të aftë, si tre oficerët e eliminuar nga Izraeli në Damask, por zinxhiri hierarkik ka rezistuar, duke demonstruar qëndrueshmëri, kapacitet dhe vëllim zjarri.

Roli i inteligjencës është i rëndësishëm në tabelën e shahut Khomeinist.

Mohammad Kazemi, shumë me ndikim dhe i afërt me Khamenei, ka drejtuar atë të Pasdaran që nga viti 2022. Agjentët e saj jo rrallë janë në konkurrencë me “kolegët” e tyre të shërbimit sekret të drejtuar nga Esmail Katib, anëtar i klerit shiit.

Megjithatë, grupi i aparateve ndonjëherë ka lënë boshllëqe të shfrytëzuara nga izraelitët dhe kundërshtarët e tyre. Sabotimi në vendet strategjike, dështimi për të mbrojtur shkencëtarët dhe disa gabime të dukshme kanë zbuluar dobësi që i atribuohen faktorëve të ndryshëm.

Serioze, nëse Republika Islamike dëshiron të jetë protagoniste në të gjithë rajonin.