Day ArchiveStjuardesa shtypi një buton gabimisht, avioni humbi lartësinë dhe shkaktoi 50 të plagosur

“Një stjuardesë shtypi gabimisht një buton”.

Këto, sipas gazetës “Wall Street Journal”, janë rezultatet e para të hetimit për incidentin e avionit që shkaktoi 50 të lënduar në fluturimin e “Latam Airlines” nga Sydney në Auckland më 11 mars.

Për shkak të turbulencës së ajrit, të shkaktuar nga një humbje e papritur e lartësisë, linja ajrore e Amerikës së Jugut fillimisht kishte folur për një “problem teknik” (në versionin e parë instrumentet kishin pushuar së punuari për disa sekonda), si shkaktar kryesor i tronditjes në bordin e avionit. Por e vërteta duket se është ndryshe dhe butoni i shtypur gabimisht nuk do të kishte qenë i vetëm.

Praktikisht, shtypja aksidentale e çelësit në pjesën e pasme të sediljes së njërit prej dy pilotëve nga stjuardesa, e ka shtyrë trupin kundër sistemit të kontrollit, duke dhënë kështu komandën për zbritje.

Sipas “Wall Street Journal”, Boeing po rekomandon që linjat ajrore, si një “masë paraprake”, të inspektojnë çelësat në sediljet e motorizuara të pilotëve në “787 Dreamliners” (javët e fundit janë 375 në shërbim në mbarë botën), ndërsa një raport i publikuar deklaroi se një lëvizje aksidentale e sediljes së kabinës, për shkak të një gabimi të stjuardesës, ka të ngjarë të shkaktojë humbjen e papritur të lartësisë në fluturimin “LA800” të 11 marsit për në Zelandën e Re.

Prodhuesi i avionit dha gjithashtu udhëzime për të çaktivizuar motorët që lëvizin sediljet. Administrata Federale e Aviacionit Amerikan thotë se po mbledh një panel ekspertësh për të verifikuar komunikimin e Boeing-ut.

Sipas ekspertëve, megjithatë, dyshimet mbeten për këtë shtypje të pavullnetshme të butonit të sediljes me motor të pilotit, i cili në çdo rast duhet të ketë një mbrojtje që e pengon këtë.

Prandaj hipotezohen skenarë shumë më të këqij: si p.sh. që stjuardesa ishte ulur aty ku nuk duhej ose që ata duan të fajësojnë një stjuardesë për gabimin e njërit prej kapitenëve.

“Aeroplani u ul në Aeroportin e Auckland siç ishte planifikuar. Disa pasagjerë dhe ekuipazhi i kabinës u përfshinë si rezultat i aksidentit. Ata morën ndihmë të menjëhershme dhe u vlerësuan ose u trajtuan nga stafi mjekësor i aeroportit sipas nevojës”, – tha një zëdhënës i linjës ajrore kiliane për gazetën “Herald” menjëherë pas ngjarjes.

Për të njëjtën gazetë lokale, një pasagjere tha se ndjeu një “rrëzim të vogël të shpejtë” gjatë fazës së zbritjes, ndërsa pasagjerët ishin pa rripa sigurimi dhe stjuardesat po shërbenin ushqime dhe pije përgjatë korridorit.

Për këtë arsye, disa pasagjerë janë përplasur pas tavanit të kabinës dhe në korridor. Pas uljes në Auckland, 50 persona u trajtuan në vend dhe 13 prej tyre u transportuan më pas në spital.

Mësohet se njëri prej të plagosurve është në gjendje të rëndë. Pas uljes në Auckland, “Boeing 787-9 Dremliner” duhej të vazhdonte udhëtimin e tij për në Santiago de Kili.

Nis ekuinoksi pranveror: Çfarë do të thotë kjo për shenjën tënde të horoskopit

Ka nisur ekuinoksi i pranverës (më 19 mars, por ndikimi i tij do të vijojë të ndihet) për këtë vit dhe fillime të reja po vijnë për ty.

Ndërkohë, më 21 mars fillon edhe sezoni i Dashit, shenjës së parë astrologjike, ndaj një cikël i ri, më i bukur do të të shfaqet para syve,

Dashi

Gjëra të mëdha do të ndodhin në shenjën tënde, edhe nëse ndjen se nuk je gati për ndryshime të mëdha dhe radikale. Ti e di, durimi është çelësi, ndaj nëse po pret një mundësi për të fituar më shumë para ose për të hapur horizontin, gjatë këtij muaji do të vijë.

Demi

Ti ke qejf të mos jesh në qendër të vëmendjes, por ca gjëra nuk i shmang dot. Këtë sezon, rilidhu me natyrën, me ajrin e pastër dhe gjelbërimin dhe përfito nga begatia që do të sjellë pranvera.

Binjakët

Është momenti të dalësh nga flluska. Lidhu me miqtë, fol me ta, bëj plane konkrete për ndonjë udhëtim, pasi shumë shpejt do të të vijë një mundësi e artë. Bëje këtë pranverë të paharrueshme, të mbushur me të qeshura, thashetheme dhe histori emocionuese që ia vlen të tregohen.

Gaforrja

Disa mundësi premtuese po vijnë drejt teje, por bëj kujdes! Mos i thuaj “po” projekteve të reja, nëse nuk ke kohën dhe burimet e mjaftueshme për të bërë më të mirën. Ekuilibroji gjërat me të cilat do të hasesh këto kohë dhe rikujto që një person i vetëm nuk i bën dot të gjitha.

Luani

Ekuinoksi pranveror është një periudhë fantastike për të bërë një udhëtim me miqtë, ose për të ndjekur një pasion të ri. Mos e limito veten dhe mos mendo shumë mbi situatat që s’i kontrollon dot. Jeta është plot me mundësi, të cilat ushqejnë shpirtin tënd aventurier.

Virgjëresha

Ti ke aftësinë që të arrish gjithçka që mendon. Edhe pse ndonjëherë është e vështirë për ty dhe harron se sa i/e vlefshëm/me je për veten dhe shoqërinë, sërish, arrin të rikthehesh në identitetin dhe vlerat e tua. Këto do të të ndihmojnë që të kapërcesh malet dhe të bësh më të mirën.

Peshorja

Do të punosh me marrëdhëniet në jetën tënde pa probleme dhe keqkuptime. Kjo do të thotë se do ta kesh më të thjeshtë se kurrë që të heqësh nga jeta persona që s’të vlejnë më dhe nuk të shërbejnë në të ardhmen tënde.

Akrepi

Nëse po mendon të rifreskosh rutinën tënde të përditshme, konsidero një ecje në natyrë, një pushim të shkurtër dhe të karikosh energjitë e tua. Lidhu me pranverën, që të ndihesh në harmoni me universin dhe veten.

Shigjetari

Nëse ke qejf dikë, bëj një gjest romantik që t’i tregosh ndjesitë e tua, në një takim. Mos hezito ta vlerësosh personin tjetër dhe kjo mund të të çojë në një lidhje të lumtur. Mundësitë se si mund ta çmosh personin që ke në krah janë të pafundme, ndaj mos e limito imagjinatën.

Bricjapi

Pranvera është sezoni kur ti rigjallërohesh dhe jeton jetën tënde në maksimum. Nuk do të shqetësohesh se ç’thonë dhe ç’mendojnë të tjerët për ty, thjesht ti përqendrohesh te gjërat që të pëlqejnë. Ke punuar shumë këto kohë, ndaj është momenti për një pushim.

Ujori

Është momenti perfekt që të ndihesh më i/e apasionuar për vlerat e tua dhe gjërat që ke qejf. Si një person që je ndër shenjat më inovatore të horoskopit, ti frymëzohesh dhe motivon komunitetin ku bën pjesë, ndaj ky është momenti yt! Ngrihu dhe shkëlqe!

Peshqit

Zëri yt do të dëgjohet dhe do të kumbojë më shumë se zakonisht. Përfito nga kjo, shprehe veten me vetëbesim. Ti ke fuqinë që të ndërmarrësh përsipër sfida që të dalin përpara. Beso në vlerat e tua dhe sigurohu që të dëgjohesh.

Si qeveria keqpërdor fjalën “strategjik”

Nga Irena Beqiraj

Po t’i referohemi fjalorit, fjala “strategjik” ka të bëjë me identifikimin e synimeve dhe interesave afatgjata ose të përgjithshme dhe mjeteve për arritjen e tyre si edhe me përfitimin e avantazhit të përgjithshëm edhe afatgjatë ushtarak.

Më kujtohet që në pranverën e 2017-s në kuadër të Procesit të Berlinit, BE kërkoi një listë të projekteve strategjike infrastukturore kombëtare, nga të gjithë vendet e Ballkanit Perëndimor. Ndërsa fqinjët tanë kishin në listë 13 apo 9 projekte të tilla, në listën e projekteve strategjike kombëtare që diskutoi Këshilli i lnvestimeve Strategjike u futën 127 projekte. Në mbledhjen ku merrja pjesë si dëgjuese askush nuk ishte në gjendje të argumentonte renditjen e tyre, pra kush ishte projekti i parë prioritar, edhe pse ai ishte i pari. Atë ditë në Këshill po diskutohej një “listë dëshirash” edhe renditja e tyre mund të ndryshonte sa hap e mbyll sytë nga forca të ndryshme brenda edhe jashtë qeverisë.

Shqipëria e vogël me 127 projekte strategjike infrastrukturore ja kishte kaluar edhe Kinës së madhe!

Ndërkohë për rëndësinë strategjike të të vetmit ishull që ka Shqipëria Sazanit, ju drejtova një Gjenerali më eksperiencë i cili më shkroi:

“Rëndësinë strategjike të Sazanit e tregon fakti se italianët u cfilitën që ta kishin. Sazani është territori i fundit që i është bashkuar Shqipërisë vetëm pas Luftës së Dytë Botërore. Ushtarakisht konsiderohet si pika kyçe për kontrollin e Kanalit të Otrantos që është Porta e Adriatikut. Shqipëria është vend detar, edhe Sazani ka avantazh të përgjithshëm edhe afatgjatë ushtarak për sigurinë e vendit”.

Një qeveri e cila që ka në teritorrin e saj vetëm një ishull strategjik për sigurinë kombëtare, (i cili konsiderohet Porta e Adriatikut) kërkon ta nxjerrë atë nga plani i shpërndarjes ushtarake, ndërkohë e njëjta qeveri ju vë titullin “strategjike” qindra projekteve të cilat nuk është në gjendje t’i rradhisë pasi nuk ka asnjë vlerësim për efektet e tyre në ekonomi e mjedis ose nuk e kupton fjalën strategjik ose e keqpërdor atë.

“Për qëllime të mira ” besojnë shumica e socialistëve. Rruga për në ferr është e shtruar nga qëllimet e mira!

Xhensila sapo na konfirmoi ndarjen nga Besi?

Xhensila Myrtezaj duket se ka konfirmuar ndarjen e saj nga aktori i humorit Bes Kallaku.

Në postimin e fundit në Instagram, Xhensila lë të kuptohet se ajo ka konfirmuar ndarjen me aktorin e humorit.
“Mjafton të ketë diell, Ajk dhe Amen”, këta të fundit janë emrat e fëmijëve të dyshes.

Lajmet e ndarjes nisën pasi çifti nisën të postonin fotografi vetëm me fëmijët dhe hoqën ato që kishin bashkë. Ato nuk janë më as shokë në rrjetet sociale.
Myrtezaj dhe Kallaku para pak muajsh sollën në jetë fëmijën e tyre të dytë./Zoom.al

Kushner s’kënaqet veç me Shqipërinë/ I kërkon Izraelit të spastrojë Gazan që të ndërtojë hotele

Jared Kushner nuk është i kënaqur vetëm me bregdetin e Shqipërisë.

Së fundmi, dhëndri i kandidatit amerikan për president Donald Trump, duket se është joshur nga pronat buzë detit në Gaza, dhe ka sugjeruar se Izraeli duhet të “pastrojë” rripin nga civilët palestinezë.

Në një intervistë për Harvard University, të postuar në Youtube, Kushner, ish-këshilltar i jashtëm i Donald Trump, bëri deklaratën që la të habitur jo pak persona.

“Pronat buzë detit në Gaza mund të jetë shumë të vlefshme … nëse njerëzit do të fokusoheshin në ndërtimin e mjeteve të jetesës”, i tha Kushner intervistuesit, drejtuesi i fakultetit të Iniciativës për Lindjen e Mesme, Prof Tarek Masoud.

Kushner shprehu pakënaqësinë edhe për “të gjitha paratë” që kishin shkuar për municione dhe ndërtimin e rrjetit  të tuneleve në vend të investimeve në shkolla dhe inovacion.

“Është pak si një situatë fatkeqe atje, por nga këndvështrimi i Izraelit unë do të bëja çmos për t’i larguar njerëzit dhe më pas për ta pastruar atë”, tha Kushner. “Por unë nuk mendoj se Izraeli ka deklaruar se ata nuk duan që njerëzit (palestinezët) të kthehen sërish pas”, vijoi ai.

Së fundmi, Kushner ka shprehur ambicien për ndërtimin e resorteve turistike në zonat e mbrojtura natyrore në Shqipëri si në ishullin e Sazanit dhe Zvërnec. Po ashtu, plani që mesa duket është negociuar nga Richard Grenell, parashikon edhe ndërtimin e hoteleve luksoze në qendër të Beogradit në Serbi.

Kushner tha gjithashtu se ai mendon se Izraeli duhet të zhvendosë civilët nga Gaza në shkretëtirën Negev në Izraelin jugor.

Ai tha se nëse do të ishte në krye të Izraelit, përparësia e tij numër një do të ishte nxjerrja e civilëve nga qyteti jugor i Rafahut dhe se “me diplomaci” mund të ishte e mundur që ata të futeshin në Egjipt.

“Por përveç kësaj, unë do të buldozoja diçka në Negev, do të përpiqesha të zhvendosja njerëzit atje”, tha ai.

 

Berisha dhe Uzuni nuk do të luajnë në ndeshjen me Kilin

Dy figura të kombëtares nuk do të jenë në ndeshjen e ardhshme të Shqipërisë me Kilin.

Myrto Uzuni nuk do të jetë në dispozicion të trajnerit Silvinjo për dy miqësoret me Kilin dhe Suedinë, që luhen më 22 dhe 25 mars.

Sulmuesi beratas ka një dëmtim që nuk e lejon të luajë dhe do të kthehet në klubin e tij në Spanjë.

Gjatë këtyre ditëve Uzuni ishte stërvitur në mënyrë të diferencuar dhe sot është kuptuar që ai nuk mund të rikuperohet në kohë. Për të mos rrezikuar, aq më tepër që bëhet fjalë për miqësore, lojtari ka lënë grumbullimin.

Probleme fizike ka edhe portieri Etrit Berisha, i cili ka ndjerë shqetësime. Pasi ka parë gjendjen e portierit kuqezi, stafi ka vendosur që ai të qëndrojë pushim për ndeshjen e parë me Kilin në Parma. Në vend të tij është thirrur portieri i Egnatias, Alen Sherri.

Tani mbetet të shihet, nëse trajneri Silvinjo do të thërrasë ndonjë lojtar tjetër për të zëvendësuar Uzunin, apo jo.

Mamaja e Aleksandër Sadikajt: Vrasësit e djalit i erdhën në varrim dhe i mbajtën arkivolin

Mamaja e Aleksandër Sadikajt që u vra nga një shpërthim në makinë, ka rrëfyer detaje tronditëse nga ngjarja.

“Ka ardhur vetë personi që e ka vrarë shoku i tij e ka ngritur në krahë e ka puthur dhe e ka përcjellë edhe në banesën e fundit ka qënë vetë Ledjoni. 3 ditë para djali ime puthe i përkëdhekte fëmijën dhe i kishte blerë dhurata fëmijës së këtij dhe ky erdhi dhe e vrau pa pikë turpi pas një jave i bëri dhe ditlindjen dhe numëroi ditët sa kaloi një ditë dhe e hodhi në erë e vrau djalin” u shpreh Silvana Sadikaj, nëna e Aleksandër Sadikaj në një rrëfim për Top Channel.

Edhe pse nga hetimet nuk ka ende një përfundim, Silvana Sadikaj akuzon publikisht Ledjan Alushajn për eliminimin e djalit të saj.

“Ne kemi dëshmitarë që dëshmojë që i kanë çuar makinë tek daja e Ledit në Cakran më ka thënë dhe vetë djali dhe një shoqaj e Aleksandrit që dëshmojën për këtë punë. Që e çoi për ta rregullura po pse duhej ta conte në Cakran të Fierit kur ka plotë servise në Shqipëri. E ka çuar te daja i tij që ka vetëm nëj materiale ndërtimi atje. Atje i është vënë eksplozivi” u shpreh Silvana Sadikaj, nëna e Aleksandër Sadikaj

Pak muaj pas atentatit, nëna e Sadikajt, pas hetimeve private që familja kreu, kërkoi të takojë personalisht Ledjanin. Ajo ka udhëtuar drejt qytetit të Sarandës për tu takuar me të, pasi donte të dinte varjantin e historisë nga Ledjan Alushaj. Por ky i fundit nuk ka pranuar ta takojë.

“Kam shkuar deri te shtëpia deri te BlueSky dhe nuk më ka dalë më ka bërë bisht dhe ka ikur kur ai këtu vinte me gruan me fëmijën hante pinte dhe I thosha lere dhe tavolinën mos e paguaj se ishte shoku I djalit dhe ai nuk pranoi as të fliste me mua”- u shpreh Silvana Sadikaj, nëna e Aleksandër Sadikaj.

Sadikaj u vra më 11 qershor të vitit 2022 tek rrethrrotullimi, në dalje të Tiranës me drejtim Elbasanin. Shpërthimi i një sasie të madhe eksplozivi të montuar në makinën e tij, i mori jetën në vend të riut duke hapur një tjetër çështje kriminale në vend, që mbetet e pazgjidhur./Zoom.al

Shqipëria sot, si Europa e stërgjyshërve tanë – “Financial Times” shkruan për Shqipërinë e lashtë

Në brigjet e liqenit të Ohrit, në manastirin e lashtë të Shën Naumit, gjeta një shok të ri për të pirë: murgun Donk.

Duke shëtitur Shqipërinë më shoferin tim, Elvis Nanaj, kaluam kufirin për në Maqedoninë e Veriut në drejtim të lindjes, me synim manastirin. Një rrugë e gjatë me plepa të çonte mbi një urë në një oborr me kalldrëm, ku një palë pallonj këndonin dhe frynin bishtin.

Brendësia e kishës monastike në Shën Naum nuk ka ndryshuar në një mijë vjet. Ishte e ngushtë, me dyer aq të ulëta sa duhej të përkulesha dyfish, dhe një dysheme me gurë të mëdhenj të pabarabartë të lëmuar nga një mijëvjeçar i tërë. Afresket e shenjtorëve dhe profetëve vërshonin mbi mure dhe ikonat prej bakri shkëlqenin në dritën e qirinjve dhe llambave të vajit. Kur shkrimtarja britanike Rebecca West e vizitoi në vitin 1937, ajo zbuloi se manastiri vepronte si një strehë për të çmendurit; një murg po u këndonte arie nga Madam Butterfly dy njerëzve të dëshpëruar për t’i shëruar.

Dongo u ul pak jashtë hyrjes në një kabinë të vogël që shiste kartolina dhe qirinj. Ai dukej si Moisiu në vitet e shkretëtirës, tullac, i shëndoshë, me mjekër të gjatë dhe me një shkëlqim mesianik në sytë e tij. Ne biseduam. Ai më dha dhurata nga kabina e tij – një unazë çelësi, një medaljon me një ikonë brenda, një kartolinë bardh e zi të manastirit.

Pastaj i shkeli syrin dhe zbriti një shishe me “rakinë mrekulli” të manastirit. “Pesëdhjetë e dy për qind,” pëshpëriti ai. “Por gjithçka e natyrshme, kështu që nuk ka problem.” Ai derdhi dy gota dhe ne ngritëm një dolli me njëri-tjetrin. Rakia kishte nota astringente pishe me një shije të zgjatur kumbullash. Dongo derdhi edhe dy gota të tjera. E pyeta sa kohë kishte qenë këtu, në manastir. Shumë gjatë, ai qeshi. Ai kishte dalë nga dyqani i tij i vogël tani për t’u ulur me mua në një stol prej guri. Na mbushi sërish gotat. E pyeta sa murgj kishte. “Një”, tha ai, duke goditur kofshën e tij. “Për gjithçka – kartolina, liturgji, këngë, qirinj, kopsht, pallonjtë, gjithçka.” Na mbushi sërish gotat.

Kalova 10 ditë në Shqipëri, duke bërë turne me Elvisin, duke bredhur nga vendstrehimet malore në lumturinë bregdetare, nga manastiret në kampet e safarit. Vendi ishte magjepsës dhe i bukur, dhe njerëzit ishin jashtëzakonisht miqësorë. Vendet antike si Butrinti dhe Apolonia kishin disa nga rrënojat më të bukura klasike në Mesdhe. Në brendësi, malet u shpalosën në distanca të gjata, me qytetet e lashta osmane që komandonin luginat e tyre. Rrugët ishin të mira dhe restorantet vende të gëzuara me kuzhinë mahnitëse. Por udhëtimi këtu ishte nëpër dekada si dhe male. Nganjëherë Shqipëria ndihej si Europa e stërgjyshërve tanë – vagona me kuaj, barinj që kullosin tufat, burra që korrin grurin me dorë dhe pastrojnë bykun me erë.

Gjatë viteve 1950 dhe 1960, kur Shqipëria ishte lloji i shtetit komunist të izoluar që do ta bënte Korenë e Veriut të dukej përkëdhelëse, një dritare në botën e jashtme erdhi nga filmat e Norman Wisdom, humoristit gazmor anglez, të vetmit filma të huaj që i kaluan censurës së rreptë. Ndoshta popullariteti i tij është i kuptueshëm, bota e Wisdom e absurditeteve të çmendura dhe absurditeteve të pakuptimta që godasin një akord në një vend ku nuk kishte shumë kuptim. Në vitin 1995, pas rënies së komunizmit, Wisdom u bë njeri i lirë i Tiranës, sepse i bëri shqiptarët të qeshin në një epokë kaq të errët tiranie.

Tirana është një qytet më simpatik se sa njerëzit i japin meritat. Ka kafene me tarraca në natyrë, një sallë të bukur koncertesh, një muze të madh arkeologjik dhe disa muze modernë tërheqës që katalogojnë idiotizmin dhe tmerret e periudhës komuniste. Por isha i lumtur që dola nga qyteti në peizazhe të gjera agrare. Isha nisur drejt liqenit të Ohrit në kërkim të ilirëve. Nuk është dëgjuar shumë për Ilirinë, një qytetërim pararomak në Ballkan, në dy mijëvjeçarët e fundit, dhe ndjenja jonë për to është disi e mjegullt. Thuhej se kishte varre në Selcë në kodrat mbi liqen.

Në fund të një rruge të bardhë, afër fshatit Selcë e Poshtme, një grua e moshuar me dy pula nën krahë na drejtoi në një pistë. Eca nëpër lule të egra drejt një shkëmbi të ulët, ku gjeta fasadat klasike të gdhendura në shkëmbin e butë. Dukej një vend i mrekullueshëm për të vdekur, i zhytur këtu mes hardhive dhe ullinjve – një ndjenjë qetësuese e përjetësisë, një sfond majash malesh që lë të nënkuptojnë përjetësinë, brigje lulesh të egra në shpatet si haraçe lulesh. U ula në shkallën e një prej varreve të vogla dhe shikoja fluturat. U dëgjua kënga e zogjve, zhurma e këmbanave të deleve, zërat e largët të fëmijëve, zhurma e lartë e gjinkallave.

Shekspirit iu desh që ta bënte Ilirinë një metaforë që ndoshta ishte arsyeja pse isha këtu. Emri dukej se mbante njëfarë ndjesie romantike dhe misteri. Kur Viola dhe Sebastiani mbyten në bregun ilir në fillim të Natës së Dymbëdhjetë, ka kuptimin se ata i kanë shpëtuar botëve të tyre të kufizuara për një tokë të kurrëkundit, ku asgjë nuk është siç duket, ku gjithçka është kthyer në kokë, ku marrëzia bëhet realitet, një version elizabetian i Norman Wisdom. Ishte një ide që dukej se më ndoqi nëpër Shqipëri.

Për pesë shekuj, Shqipëria u sundua nga osmanët, duke u bërë e pavarur në vitin 1912 dhe u pushtua nga ushtritë e gjashtë fuqive të ndryshme pas fillimit të Luftës së Parë Botërore. Pas luftës u tentua të ndërtohej vetëdija kombëtare. U përfol se froni iu ofrua lojtarit anglez të kriketit, CB Fry, por në fund e mori mbreti Zog.

Zogu ishte një njeri i kohës së tij. Ai mbante llojin e mustaqeve të dyshimta, të dashur për diktatorët e viteve 1930. Ai burgosi kundërshtarët e tij, shpiku përshëndetjen e tij – përshëndetjen zogiste – dhe pinte 200 cigare në ditë. Thuhej se ai ishte objekt i jo më pak se 600 gjakmarrjesh – një gjë shumë shqiptare – dhe u mbijetoi më shumë se 55 atentateve, një në shkallët e Teatrit të Operës së Vjenës pas një shfaqjeje të Pagliaccit.

Gjithsesi, Zogu shpëtoi. Por tetë vjet më vonë, ndërsa italianët aneksuan Shqipërinë, ai iku në mërgim duke marrë me vete pjesën më të madhe të arit në kasafortat e Bankës së Tiranës dhe Durrësit. Më pas ai udhëhoqi ekzistencën nomade të një monarku të mërguar, duke përfshirë një qëndrim në Ritz në Londër, në ditët kur mund ta shlyeje faturën me një tullë ari, përpara se të vinte të pushonte përfundimisht në Paris, ku duhanpirja e zuri. Ai vdiq në moshën 65-vjeçare.

Zogu i kishte mbajtur të mbyllur kundërshtarët politikë në birucat mesjetare të kalasë së Gjirokastrës. Një qytet i lashtë me korsi dredha-dredha të pjerrëta, shtëpitë e Gjirokastrës janë grumbulluar së bashku, pllakat e tyre prej guri ngjyrë hiri si luspat e bishave të çuditshme që janë ngjitur me kthetra në shpatin për t’u grumbulluar nën muret e kështjellës. Imazhi i përket shkrimtarit më të madh të Shqipërisë, Ismail Kadaresë, gjirokastrit. Ai e quajti qytetin të çuditshëm dhe të ngjashëm me ëndrrat.

Shtëpia e dikurshme e Kadaresë tani është muzeu etnografik i Gjirokastrës. Është një vend qilimash dhe kostumesh, fustanesh prej kadifeje dhe jelekësh brokadë. Muzeu mban të gjitha kontradiktat e Shqipërisë. Një moment janë këpucët e shkëlqyera me thekë, të njohura si opinga. Dhe tjetra janë të shtëna me turi bardh e zi të klerit të ekzekutuar, armikut të frikshëm të regjimit komunist – myslimanë, ortodoksë, katolikë dhe bektashi.

Por është vetë shtëpia, në vend të ekspozitave të saj, ajo që është ylli. Ka një intimitet për shtëpitë e vjetra osmane të Gjirokastrës, të cilat strehonin familje shumë brezash. Modeli është labirint, pothuajse i fshehtë. Në katin e parë banonin bagëtitë, çdo dhomë vinte me divane të ftohta me jastëk dhe një dhomë gjumi e veçantë iu caktohej të sapomartuarve, në një distancë të respektueshme nga të tjerët. Veçimi i grave ishte në qendër të arkitekturës; Në të gjitha këto shtëpi janë galeri të fshehta ku gratë, të ulura pas punimeve të drurit me grilë, mund të ndiqnin bisedat dhe marrëveshjet pa u parë nga vizitorët.

Mbi çatitë e shtëpive të Gjirokastrës është kështjella, një kolos shpellor, një strehë kalimi dhe betejash dhe dhoma të harkuara. Një rampë e gjatë të çon poshtë në birucat ku, në një dhomë të errët tetëkëndore, të burgosurit ishin të lidhur me zinxhirë në mur. Të burgosurit ishin aty në fillim të shekullit të 19-të, në kohën e Ali Pashës sadist me të cilin Lord Bajroni pinte çaj – pashai ishte i fiksuar pas duarve të bardha delikate të poetit dhe e përkëdhelte me ëmbëlsi. Ata ishin aty në kohën e mbretit Zog. Dhe ata ishin ende aty gjatë periudhës komuniste, duke mbajtur kundërshtarët e liderit komunist, Enver Hoxha. Të paktën deri në vitin 1968, kur – në një jehonë shqiptare të verës së dashurisë – vendosën të organizojnë një festë folklorike në kështjellë dhe shqetësoheshin se vajtimet e të burgosurve mund të prishnin këngët e paqes.

Hoxha është djali tjetër i famshëm i Gjirokastrës. Lideri komunist i Shqipërisë për gati 40 vjet deri në vdekjen e tij në 1985, ai ende rri pezull mbi Shqipërinë si një re e errët. Në 10 ditë në vend, nuk kam dëgjuar askënd të thotë emrin e tij. Si gjithë të tjerët, edhe Elvisi e quajti atë thjesht si diktator.

Kur regjimi i vjetër u shkatërrua përfundimisht në fillim të viteve 1990, shqiptarët u përballën me kapitalizmin kauboj. Skemat piramidale dolën duke ofruar shpërblime financiare të pallogaritshme për një popullsi naive që mendonte se kështu duhet të funksiononte kapitalizmi. Njerëzit hipotekuan shtëpitë e tyre, fermat e tyre, për të investuar. Ndërsa skemat e Ponzi-t falimentuan të gjitha, rreth dy të tretat e popullsisë së Shqipërisë humbën kursimet e tyre. Ishte shkas për shpërthimin e një anarkie të dhunshme në 1997 aq të rëndë saqë kishte nevojë për një forcë paqeruajtëse ndërkombëtare për ta bashkuar vendin përsëri.

Rreth 45 milje në veri është Berati, një tjetër qytet i epokës osmane, por historia e të cilit shtrihej 2400 vjet më parë, madje edhe përtej ilirëve. Shtëpitë e tij të bardha që ngrihen në faqet e pjerrëta të kodrave duket se qëndrojnë mbi supet e njëra-tjetrës, rreshtat e dritareve të tyre si grumbuj që reflektojnë dritën. Në korsitë dredha-dredha të kalasë, arrita te Kisha e Shën Mërisë, tani një muze i pikturave të Onufrit, një prej piktorëve të mëdhenj të ikonave të shekullit të 16-të. Mbi ikonostasin, jeta e Krishtit ndriçohet në të kuqtë dhe blutë e lavdishëm nën qiejt e artë. Ato mund të kenë qenë disa shekuj më vonë, por këto piktura janë ekuivalenti lindor i Duccio-s dhe Giotto-s, të stilizuara, të ndritshme dhe të përhumbura. Janë të bukura, por në këto hapësira të errëta vëreni se si fokusi i rrëfimit është pa ndryshim tragjik, një lloj entuziazmi i pafund ndaj tradhtisë, kryqëzimit, martirizimit, vdekjes.

Në Berat ka një traditë tjetër fetare. Në sheshin me kalldrëm prapa Xhamisë së Mbretit, gjeta një teqe, ose vend kulti për një urdhër sufi që erdhi nga Turqia në shekullin e 16-të. Një formë soditëse dhe shpesh e pavarur e Islamit, bektashizmi lulëzoi në Shqipëri, shumë kohë pasi u ndalua në Turqi si heretik, dhe selia botërore e bektashizmit është tani në Tiranë. Por teqeja ishte bosh. Ashtu si me shumë vende kulti në Shqipëri, mbi katër dekada ateizmi zyrtar i kishte grabitur asaj shumicën e adhuruesve të tij.

Ishte një ndërtesë modeste, por e shkëlqyer, e përbërë nga një dhomë e vetme katrore. Një kube tetëkëndëshe dukej sikur notonte mbi të. Muret ishin të bardha dhe të thjeshta, me përjashtim të kornizave të dyerve dhe dritareve dhe dollapëve të vegjël të vendosur në mure të cilat ishin të lyera me dizajne të ndërlikuara. Dielli zbriste nga një grumbull i lartë dritaresh nëpër dërrasat e lashta të dyshemesë. U ula vetëm për një kohë të gjatë në këtë dhomë qiellore në një nga stolat e ulëta rreth mureve, duke shijuar qetësinë meditative. I lodhur nga pritja, kujdestari më la çelësat për t’i mbyllur. “Vetëm vendosini ato nën vazo kur të largoheni,” tha ai. “Nuk ka problem.”

Reportazh i shkrimtarit britanik Stanley Stewart për Financial Times

Dafina Zeqiri nënë? Këngëtarja ngre dyshimet se është shtatzënë

Këngëtarja e njohur Dafina Zeqiri ka nxitur rrjetin të flasë për një bebe të mundshme.

Ajo ka postuar në llogarinë e saj të Instagram disa foto duke zbuluar barkun, ndërsa krahas saj ka shkruar: “Mami i ardhshëm i një bebushi”.

Ndonëse nuk ka treguar më shumë, mesa duket Dafina dhe partneri i saj Kreshnik Gjergji janë gati që të marrin hapin e parë për të sjellë në jetë një fëmijë.

Disa muaj më parë Dafina ka treguar se një fëmijë është në planet e saj dhe partnerit.

“Unë bebat i dua shumë, shumë, shumë, shumë dhe shyqyr se edhe partneri i do shumë. Sa ma shpejt ndoshta dua që të bëhem nënë.”– tha ajo.

Kujtojmë që çifti së shpejti do të kurorëzojnë me martesë dashurinë e tyre. Gjatë një interviste këngëtarja u shpreh se tashmë po përfundon detajet për ceremoninë e saj të martesës.

Rama reagon sërish pas akuzave se dhunoi gazetaren: S’ishte agresion. Gazetarët e tjerë nuk reaguan

Kryeministri Edi Rama ka reaguar përsëri mbi akuzat se ai dhunoi një gazetare.

Duke iu përgjigjur më shumë mediave ndërkombëtare se sa atyre vendase, Rama tha se nuk mund të quhet agresion ai ndaj gazetares   Ambrozia Meta, të televizonit të djathtë SyriTV, pasi asnjëri nga gazetarët e tjerë nuk reagoi.

Një ditë më parë, Rama tha se nuk kishte pse të kërkonte falje apo ndjesë për veprimin e tij, ndërsa sot ka zgjedhur të konsiderojë aktin ndaj gazetares si një prekje miqësore mbi supe, pas një bisede normale me shtypin. Në fakt nga pamjet e publikuara, duket qartazi se Rama i vendos dorën në fytyrë gazetares së Syri Tv, teksa largohej i besdizur nga pyetje që i drejtoheshin Kryeministrit për të bërë transparencë mbi vendimet e tij.

Akti i Ramës është denoncuar nga organizatat ndërkombëtare që mbrojnë të drejtat e gazetarëve, ndërsa janë kujtuar episode kur Kryeministri dënonte gazetarët të merrnin pjesë në konferencat për mediat, apo se si intimidohen ato që shfaqen kritikë ndaj tij dhe pushtetit të tij.

REAGIMI I DYTË I EDI RAMËS:

Për të etiketuar një gjest krejtësisht të pafajshëm, si për shembull një përkëdhelje miqësore mbi supe pas një bisede normale me shtypin, ku të gjitha pyetjet u përgjigjën pa asnjë mungesë durimi, fillimisht si ‘agresion’ dhe më pas si ‘frikësim’, pa kërkuar mendimin e dhjetëra gazetarë të pranishëm, të cilët mund të dëshmonin drejtpërdrejt ngjarjen, jo vetëm që nuk i servirin të vërtetën, por edhe tregojnë mungesë respekti ndaj viktimave të vërteta të agresionit dhe frikësimit në fushën e sotme të gazetarisë.

Për më tepër, kur një interpretimi mashtrues krejtësisht i jashtëzakonshëm i një videoje i jepet më shumë peshë sesa rrëfimeve të gazetarëve të shumtë dhe kryesisht femra që dëshmuan sulmin e pretenduar, por nuk u pyetën fare për të, sensacionalizmi ka përparësi mbi saktësinë. Spektaklit i shtohet dhe pretendimi krejtësisht i pabazë se ky akt i supozuar i frikësimit është provokuar nga pyetjet në lidhje me një projekt që përfshin një të afërm të Presidentit Trump.

Ja çfarë mund të them:

Së pari, unë krenohem që drejtoj një komb ku, përpara mandatit tim, gazetarët u përballën me plumba të vërtetë, dëmtime fizike, frikësime rituale dhe ngacmime sistematike.

Që nga marrja e detyrës, ka pasur një ndryshim të dukshëm në sigurimin që ata ta bëjnë punën e tyre pa ndonjë problem real, edhe kur pak prej tyre përfshihen vazhdimisht në lajme të rreme, akuza të rreme dhe sulme ndaj familjes sime ose e njëjta gjë për anëtarët e tjerë të kabinetit apo parlamentit.

Së dyti, duke pasur një prejardhje të mirënjohur në llogoren e folësve të lirë, kur liria e fjalës mund të më kushtonte jetën time, unë kam pasur kurbën time të të mësuarit për t’u bërë i durueshëm edhe përballë gazetarëve ndonjëherë ofendues joetikë.

Asnjëherë asgjë fizike për hir të Zotit, por atyre u janë dhënë disa përgjigje troç jodiplomatike, të cilat për arsye të mira nuk e ndihmuan realisht reputacionin tim midis mbrojtësve dhe raportuesve të shtypit të lirë. Gjithsesi prej shumë kohësh ndonjë prej tyre ka ndodhur dhe angazhimi im për komunikim të drejtpërdrejtë, transparent dhe të respektueshëm ka udhëhequr vazhdimisht ndërveprimet e mia me gazetarët, pasi e njoh plotësisht rolin e tyre vendimtar në informimin e publikut.

Sa i përket kësaj narrative të pavend të ‘grushtit’, ‘shtytjes’, ‘goditjes’, ‘agresionit’, ‘frikësimit’ (dhe karakterizimeve të tjera të ndryshme të një përkëdhelie miqësore gjatë largimit nga pika e shtypit) që duket se ka marrë një jetë prej e tij, duket se nuk më ka mbetur asnjë mënyrë veprimi për të ndikuar’.