Day ArchivePyet Lenci, përgjigjet Lenci: A është diktator Edi Rama?

Për kundërshtarët e tij nuk ka asnjë dyshim. Edi Rama është diktator. Për përkrahësit e tij është ndryshe. Pavarësisht se bërtet më shumë se kritikët në studio televizive, pavarësisht se zgjedh të shohë nga poshtë plagën e mesme të gazetarit që nga lart i ul poshtë pantallonat apo pavarësisht se ndjek me sy të shqyer nga habia teatrale gishtin me akuzë që i tund vendosmërisht mbretëresha e kronikës së zezë; pavarësisht se flet për Bethovenin te Fevziu dhe nuk lë piano pa thyer dhe pavarësisht se i ofron biberon dhe jo debat kundërshtarit të tij, pavarësisht se e ka kthyer në ligj vullnetin e tij, pra, pavarësisht të gjitha këtyre, njerëzit e tij e tij e quajnë lider të fortë.

Dy skajet jo fort të largëta mes të qenit diktator dhe autoritar mund të ndriçohen më shumë nëse hidhet dritë mbi mënyrën se si Edi Rama nisi karrierën politike, si erdhi në pushtet dhe si e vazhdoi rrugën e tij drejt pushtetit. Varësisht zgjidhjes së kësaj dileme, diktator si fatkeqësi, apo autoritar si rrjedhojë, mund të llogariten hapat për ta përmbysur kundërshtarët në 25 prill apo për ta lartësuar përkrahësit e tij në të njëjtën ditë. Që në krye të herës, kur fjala mori lirinë e fjalës, ai ishte një nga mjeshtrit e rrallë të përdorimit të gjuhës në publik.

zurpoi vëmendjen e publikut të mësuar deri atëherë me gjuhën e drunjtë të komunistëve të rrjedhur nga mosha dhe që kishte nisur të gëlltiste gjuhën me gjemba urrejtjeje të të rinjve që po vinin.

Rama e përdori pushtetin e fjalës për të arritur në pushtetin e politikës në Shqipëri, një pushtet që rast pas rasti, ka magjinë e padiskutueshme për ta bërë orator edhe një memec fatkeq. Ministria e Kulturës që i dha Fatos Nanoja ishte shumë pak për ambicien e tij. Në të njëjtën zyrë ai priti dhe përcolli dy kryeministrat e tjerë socialistë, Majkon e Metën.

Për Majkon u thoshte me tallje miqve se e kishte mik të ngushtë, kurse Meta i bëri atë që seriozisht asnjë mik i ngushtë nuk do të ishte në gjendje ta bënte për tjetrin. Meta ishte shkëndija e duhur për ta ngjitur në qiellin e duhur Ramën si fishekzjarrin më shkëlqyes të socialistëve, gjithmonë të aftë të mbyteshin në një pikë ujë dhe të pandërgjegjshëm për pushtetin absolut që u jepte jo vetë pushteti që kishin, por numrat që i kishin sjellë në pushtet dhe alternativa arkaike që kishin mundur me zgjedhje e kallashnikovë.

Në atë kohë Rama e përmbuzte turmën e disiplinuar socialiste, e cila, nga ana e saj, e quante atë të ardhur, të huaj dhe e shihte si emigrant të përkohshëm në shtëpinë e saj, por ai shpejt mësoi si ta përdorë atë.

Portofoli i ministrit ishte vetëm trampolina që e çoi në krye të kryeqytetit kaotik shqiptar që po dilte nga vitet ‘90 i futur në kaos total. Duheshin fare pak gjëra normale për t’u dukur ndryshe nga të tjerët. Edi Rama, në diferencë me të tjerët, ishte më i qartë dhe dinte ku do të shkonte.

Pak nga parku Rinia me kioska, pak me fasadat dhe zgjerimin e disa akseve rrugore në Tiranë, ai kishte kuptuar më mirë se kushdo tjetër se forma, ngjyrat dhe shkëlqimi, njëlloj si indianëve të dikurshëm pasqyrat, u pëlqenin shqiptarëve më shumë se vetë përmbajtja.

Slogani për kthimin në identitet, nuk rrekej të harronte se sa e shëmtuar ishte Tirana nën grinë e shpëlarë të komunizmit, por sa të tmerrshëm e kishte bërë qytetin anarkia e viteve të para të demokracisë.

Atëherë askush nuk e kishte idenë për ligje urbanistike dhe për nevojën e një qyteti për t’u zgjeruar që po kafshohej barbarisht dhe po rrethohej edhe më barbarisht që nga periferia e Kamzës, te këmbët e Dajtit, në kodrat e Farkës, në fushën e Yrshekut, Kasharit e kudo gjetkë.

Madje, edhe brenda vetë Tiranës, e cila periferinë e dikurshme, me ritmet e rritjes po e kthente në pothuaj qendër. Ishte fare e lehtë që Rama të bënte diferencën me zyrtarët e fjetur shqiptarë dhe me një pjesë të madhe të ministrave që asokohe, si në të gjitha kohët në vijim, i ngjanin njëri-tjetrit si teshtima teshtimës.

Në bashki Rama zbuloi në praktikë se që të quheshe i rëndësishëm në Tiranë varej nga ajo që kishe në dorë dhe jo nga çfarë dije me kokë. Në ishullin e tij pranë Xhamisë së Ethem Beut, ai ngriti paralelisht strukturat më moderne të drejtimit me njerëz që e trajtonin si idhull oriental.

Ai u rrit paralelisht me ta, duke qenë gjithashtu i qartë se vetëm pushteti qendror të lë në dorë hallkën e parë të të gjitha interesave që kishin nisur të shtonin zerot pas. Mbas një duzine me vite në krye të Tiranës, grabitjen e dashurisë për bashkinë e Tiranës Rama e përjetoi si një humbje fatale, por pikërisht ky ishte gabimi fatal i Sali Berishës: duke i hequr fitoren Ramës, ai projektoi humbjen e tij vetjake.

Duke i dhuruar Bashës një prikë të pamerituar, Berisha la peng pushtetin e tij. Pa atë gur që i rëndonte zemrën si të gjitha dashurive që nuk u jepet fund në kohën e duhur, Rama u përqendrua në luftën për pushtetin në të gjithë Shqipërinë.

Dhe në 2013-n, mbasi kishte provuar gjithë sagën e 2009-s e në vijim, bojkotin, protestat, urinë në bulevard, ai kuptoi se e majta mund të vinte në pushtet me dy mënyra të thjeshta: duke u sjellë normalisht dhe duke u bashkuar.

Bashkë me Ilir Metën ai u konfirmua në zyrën e kryeministrit dhe dukej se vetëm marrëzia mund ta ndante dashurinë e rigjetur mes dy njerëzve që kishin pasur trajektore të ndryshme në jetë, por të takuar shumë shpesh si miq në krah dhe si armiq përballë.

Dy burrat që kontrollinin gjithçka në Shqipëri ishin në stinët e para të pushtetit si mishërim i aksiomës fatale që urrejtjet e thella shpesh kthehen në dashuri pa arsye. Si në rastin e pengut me pengmarrësin,

Por në rastin e tyre, ata ishin njëkohësisht pengje dhe pengmarrës të njëri-tjetrit. Pa kuptuar as njëri dhe as tjetri se me pushtet të ndarë me njëri-tjetrin kishin pushtet me të fortë përballë kundërshtarëve të tyre.

Atëherë kur dukej se do të kishin një udhë të gjatë e paralele në pushtet, pa mbyllur vitin e parë në paqe, u krisën egër me njëri-tjetrin për të nisur një ndeshje nervash, me ulje-ngritje, me cikël betejash të vazhdueshme dhe paqe të përkohshme, e cila ishte në fakt prologu i betejës më të egër dhe më të zgjatur mes tyre.

Njëlloj si në mallkimin e hershëm që i sheh shqiptarët si armiqtë më të egër të shqiptarëve, vetëm socialistët ishin të aftë të mundnin socialistët në një vend me mazhorancë natyrale të majtë.

Kryetari i PD-së ishte absolutisht i vetmi njeri i aftë në Tiranë që mund të bënte të pamundurën, për të humbur në zgjedhjet e 2017-s. Me gjysmën e ministrive në dispozicion, me disa nga institucionet më të rëndësishme të vendit nën PD-në, me gati gjysmën e bashkive blu dhe me përçarjen e egër mes së majtës, ai humbi edhe më thellë sesa kishte bërë Sali Berisha përballë unifikimit të së majtës katër vite më herët.

Dhe si të mos mjaftonte ajo, me teknologjinë e shpëlarjes së asaj gjësë me atë gjënë, gjithë vjeshtën e 2017-s dhe më tej e kaloi në një seri betejash “fake”, me synimet e gabuara dhe njerëzit e gabuar, që duke dashur të vriste Edi Ramën, e bënte më të fortë. Deri në aktin final të marrëzisë kur dogji mandatet dhe bojkotoi zgjedhjet për pushtetin lokal.

Duke i lënë vetes vetëm pushtetin për listat e mundshme të deputetëve në 2021-shin dhe firmën për listën e makinave që mund të parkohen në oborrin e PD-së. I dyzuar dhe i pavendosur, i pabesueshëm edhe kur shumë shpesh ka shumë të drejtë, Basha hyn verbërisht në betejat që ia zgjedh Rama dhe me armët që vetë Edi ia imponon.

Njëlloj si ato vajzat që kanë provuar shtatzëninë me njeriun e gabuar, ai i shmanget edhe përqafimit politik me njerëzit e duhur, nga frika se mos e pëson sërish.

Në epilog të 2020-ës Edi Rama është përballë murit që deri më tani askush nuk e ka kaluar në Shqipëri: mandatin e tij të tretë. Dy mandate e kanë lodhur dhe dy mandata fatale, si tërmeti dhe pandemia që pothuaj e gjunjëzuan vendin, i kanë dhënë shumë peshë shpinës së tij me hernie pushteti.

Sheh me dëshpërim majtas dhe djathtas vetes dhe gjen vetëm njerëz që i binden si dikur idhujtarët e tij rioshë në bashki. Ata ndodhen aty thelbësisht vetëm për shkak të tij dhe që po për shkak të tij e kanë ambicien shumë më të madhe sesa mundësitë e tyre.

Të mësuar të marrin pa dhënë, të fitojnë duke iu shmangur betejave, të mësuar t’i përulen eprorit për të kërkuar më pas vetëm vartës të përulur, ata janë inercia me mandate politike që i ngatërrohen Ramës nëpër këmbë, pa kuptuar se politika është art që e luan talenti dhe jo prokurim i drejtpërdrejtë që e firmos dikush.

Deri në prillin e fushatës së ardhshme mund të ndodhë gjithçka. Por paradhënia është thënë, kartat janë shkartisur dhe letrat nën mëngë po nisin të dalin jashtë. Rama po i tërheq të gjithë edhe një herë në një ndeshje personale. Ku do të diskutohet për gjithçka dhe asgjë.

Do të jetë betejë me batuta me kundërshtarë që më shumë se kokën e tij, do të hanë kokën e njëri-tjetrit. Pa kohezion, me paranoja reciproke dhe me të bërtitura, me Saliun, Salianjin, por pa Klevisin, shenjat janë se PD-ja do ta tresë shansin e tyre përballë një Rame që dhe kësaj here do t’i shmanget llogaridhënies programore. Me fytyrën mbuluar me maskën e pandemisë dhe të dridhurave të tërmetit, nuk do të lërë kohë për të folur mbi qeverisjen e tij me koncesion.

Nën daullet e luftës askush nuk do të kujtohet të flasë për shumë nga njerëzit e tij që, duke qeverisur në emër të të varfërve, janë bërë shumë më të pasur sot. Për hir të një instrumenti të drejtë demokracie, por të përdorur në mënyrën më të keqe të mundshme, disa mijëra demokratë të skualifikuar nga gara për listën e deputetëve, pjesa më e fortë dhe thelbi natyral i PD-së, do të jenë shumë më pranë Edi Ramës se Lulzim Bashës.

Dhe ata do të bëjnë diferencën në një garë milimetrike në të cilën Edi Rama i ka kundër të gjithë, deri edhe anonimatin ulëritës të pjesës më të madhe apolitike të kabinetit të tij, por ka për aleat, gabimet fatale të kundërsharëve.

Për të qenë rasti i parë që e bën për herë të tretë, jo për meritë vetjake dhe jo se e meriton, por sepse kundërshtarët e tij ia lanë në derë e në dorë. Më pas nuk i dihet se çfarë mund të ndodhë në katër vjet, sa kohë që në Shqipëri, çudia më jetëgjatë e ka jetën me të shkurtër se tre 24-orësha bashkë.

Rama do të rrijë minimalisht në pushtet po aq kohë sa Skënderbeu, siç kanë qejf ta thërrasin njerëzit e tij, ka qenë në luftë me osmanët. Me gjithë pushtetin e grumbulluar në një dorë, pa dashur t’ia dijë as ai vetë se pushteti më i fortë në demokraci, është ai që ndahet dhe ekuilibrohet dhe pavarësisht se kundërshtarët e tij gjithmonë e më të shumtë nuk do të kenë asnjë dyshim se Edi Rama është diktator, e vërteta e tyre nuk do të ketë asnjë vlerë.

Sepse do të gabojnë në një pikë thelbësore. Kryeministrat në Shqipëri kanë pushtet të pakontrolluar. Pushtetin mbi çdo hallkë të shoqërisë ua ofron tradita e njëshit e ngulitur në Shqipëri, pushteti mbi forcën politike ata që drejtojnë dhe vetë Kushtetuta që fsheh një gënjeshtër të madhe fatale: formalisht ajo e bën Shqipërinë republikë parlamentare, në fakt ka vizatuar një republikë tipike presidenciale nën emrin e kryeministrit.

Të tre këto faktorë bashkë e bëjnë kryeministrin në pushtet autoritar në ekstrem, pa qenë fare nevoja të jetë diktator. I tillë ishte Sali Berisha dje, me asnjë gram më pak pushtet sesa ka Edi Rama sot.

I tillë do të ishte edhe Jezu Krishti, nëse Biri i Shenjtë vendos të qeverisë ndonjë ditë shqiptarët, çdonjëri prej të cilëve, i lindur në Tropojë apo banues në Sarandë, i ardhur në Tiranë apo denbabaden me shtëpi qerpiçi e carac në oborr, ka bindjen e patundur se është më i lartë se çdo mbret dhe më i shenjtë se çdo shenjt.

Flet Pirro Dhima: Unë jam grek, nuk kam lidhje me shqiptarët

Ish-peshëngritësi i njohur Pirro Dhima i është rikthyer edhe njëherë debatit mbi origjinën e tij, që pak ditë më parë shkaktoi reagime të shumta në të dyja anët e kufirit. “Unë jam një grek i lindur në Shqipëri”.

Ishte kjo përgjigja që Pirro Dhima i dha gazetares greke Elena Akrita, e cila e cilësonte me origjinë shqiptare.

Për të sqaruar debatin, por edhe periudhën që kaloi në Shqipëri derisa u largua për në Greqi, Pirro Dhima foli në një intervistë të gjatë për një nga mediat e vendit fqinj.

“Unë jam grek i lindur në Shqipëri, në Himarë nga gjyshi te gjyshi” nga nëna dhe babai sqaron ai. “Kjo është nderi im dhe krenaria ime” vijon më tej ai duke u ndaluar më pas te intervista që bëri bujë.

“Zonja Akrita shkroi një artikull në favorin tim dhe e falënderoj për fjalët e saj të mira. Por jo me origjinë shqiptare! Unë jam grek nga gjyshi te gjyshi. Unë nuk kam asnjë lidhje me shqiptarët”.

Ai tregon se në Greqi shkoi në 7 shkurt 1991, kur isha 19 vjeç, ndërsa rrëfen përkujdesjen e gjyshes dhe regjimin e Enver Hoxhës.

“Gjyshja ime u kujdes për mua, ajo më mori nga babai im nga Tirana sepse familja ime ishte e zënë me punë, dhe kështu që foshnjë isha në Himarë me gjyshen time. Grua e mrekullueshme dhe e mençur.

Partia Komuniste nuk na dha mundësinë për të studiuar në universitete. Vetëm njerëzit e betuar në parti nga Epiri i Veriut ishin të qetë”. Por ai tregon më tej se trajnimin e filloi në Shqipëri.

A mund ta arrijmë imunitetin e tufës?

Nga John Authers

Ideja e “imunitetit të tufës” përmes infektimit me Covid-19, e përjashtuar thuajse kudo 6 muaj më parë, tani është duke u shqyrtuar seriozisht në kryeqytetet e gjithë botës. Ajo është një çështje shumë e komplikuar shkencore, por që gjithashtu paraqet një dilemë të pashmangshme morale.

Për t’i dhënë një përgjigje, janë të nevojshme si gjykimet shkencore, ashtu edhe ato morale. Arritja e imunitetit të tufës përmes infeksioneve, përfshin pranimin se shoqëria nuk do të përpiqet t’i shpëtojë njerëzit nga Covid-19, dhe se do të ndodhin disa vdekje të evitueshme.

Niveli i imunitetit të tufës, ndryshon nga sëmundja në sëmundje. Ai është deri në 90 për qind për sëmundjes e fruthit. Ndërsa revista shkencore “Nature”, vlerëson se pragu për Covid-19 mund të jetë deri në 50 për qind e popullsisë.

Lajmi i keq:Për vende të tilla si Franca dhe SHBA-ja, “kjo do të përkthehej përkatësisht në 100.000-450.000 dhe 500.000-2.100.000 të vdekur”. Ndërkohë, ka epidemiologë të njohur

që besojnë se pragu i imunitetit të tufës është arritur në rajone, që tashmë kanë përjetuar shpërthime të mëdha epidemike.

Ata argumentojnë se Covid-19 mund të vihet nën kontroll, kur është e infektuar më pak se 20 për qind e popullsisë. Shekujt e filozofisë morale, na kanë lënë rekomandime të ndryshme për vendime të tilla delikate.

E mira më e madhe për numrin më të madh të njerëzve

Utilitarizmi, një rrymë filozofike e krijuar nga reformatorët liberalë të epokës viktoriane në Anglinë e shekullit XIX-të, nuk fokusohet tek detyrat apo të drejtat e njerëzve, por më tepër gjykon veprimet sipas pasojave të tyre. Në formën e tij më të vrazhdë, nëse nga një veprim përfitohet ”e mira më e madhe, për numrin më të madh të njerëzve”, atëherë utilitarizmit do ta justifikojë atë veprim.

Kështu, sakrifikimi i disa njerëzve mund të justifikohet, nëse nga kjo përfitojnë qartazi shumë të tjerë. Tani i dimë mirë kostot e larta të karantinave. Përtej dëmit të dukshëm ekonomik, ato sjellin një dëm të madh në shëndetin mendor dhe fizik të qytetarëve.

Në një koment në Bloomberg, Tajler Kouen pyet:“A do t’ia vlente t’i shtojmë nga 1 vit jetë të gjithë njerëzve mbi 65 vjeç, duke shkatërruar të ardhmen e çerekut të njerëzve nën 20-vjeç?”. Nëse kjo është zgjedhja, shumica prej nesh, përfshirë të gjithë utilitaristët, do të thoshim “Jo”.

Liria dhe mbijetesa e më të dobëtit

Kundërshtimi ndaj masave bllokuese udhëhiqet nga liridashësit, të cilët i japin përparësi të drejtës së njeriut për të vetëvendosur. Historia e shquar e libertarianizmit, shkon pas në kohë tek filozofi britanik Xhon Loks, dhe Etërit Themelues të SHBA-së.

Në mishërimin e tij modern, lirbertarianizmi është i lidhur me mendimtarin britanik të shekullit XIX-të Herbert Spenser dhe së fundmi me romancieren Ajn Rand. Libertarët nuk mbështesin sjelljet e papërgjegjshme, por ata besojnë se vendime të tilla si shkuarja në zyrë apo mbajtja e maskës, duhet t’u lihet në dorë individëve të përgjegjshëm dhe të mirë-informuar.

Kjo natyrshëm përjashton bllokimet e rrepta. Por nëse nuk do të mbyllemi më, a jemi të përgatitur ta çojmë libertarianizmin në përfundimin e tij logjik? Darvinizmi Social, ose lënia e njerëzve para gjykimeve mizore të natyrës, nisi me Spenserin, që shpiku termin “mbijetesa e më të fortit”, disa vjet para se Çarls Darvini të botonte librin “Mbi origjinën e specieve”.

Në librin “Statistikat sociale”, Spenser argumentoi nevojën e ”eleminimit gradual të njerëzve me zhvillim më të dobët”. Kjo është e vërtetë jo vetëm për të moshuarit, por edhe për ata që goditen më shumë nga Covid për një sërë arsyesh, më së shumti, të varfrit dhe pakicat. A do të ndjekin tani njerëzit logjikën e pastër libertariane?

Rregulli i Artë

Mjekët e marrin etikën e tyre nga filozofi i iluminizmit, Emanuel Kant, që e bazoi moralin te “Rregulli i Artë” biblik:të mos u bëjmë të tjerëve, atë që nuk do të donim të na bënin ne të tjerët”. Kjo përputhet me mësimin e krishterë, dhe qëndron në themel të Betimit të Hipokratit në mjekësi:”Së pari mos bëj asnjë dëm!”.

Ajo i nënshtrohet gjithashtu teorisë me ndikim të teoricienit politik të Universitetit të Harvardit Xhon Rolls, se ne duhet të bëjmë zgjedhje si të jemi pas një “velloje të injorancës”.

Për pasojë, disa pazare me natyrë utilitare mund të bëhen të pamundura për t’u justifikuar.

”Unë mendoj se ka shumë argumente kundër imunitetit të tufës. Së pari, ai shkel parimin “mos bëj dëm” të mjekësisë. Shumë mjekë, nuk do të ishin në gjendje ta shkelnin atë”- thotë Artur Kaplan, profesor i bioetikës në Univesitetin e Nju Jorkut.

Braktisja e personave të prekshëm në fatin e tyre, është diçka që as mund të shtrohet për diskutim. Por, a do ta kalonte “Rregulli i Artë” mbylljen e tyre në shtëpi, derisa të arrihej imuniteti i tufës? Mbase jo.

Me njerëzit që nuk distancohen apo që nuk mbajnë maska, dalja në botën e jashtme do të ishte edhe më e rrezikshme, dhe të prekshmit do të ishin edhe më të izoluar. Kjo rrezikon krijimin e një grupi qytetarësh të dorës së dytë. Edhe me mbrojtjen e personave të prekshëm, një strategji e imunitetit të tufës mund të diskriminojë popullata të caktuara. Është e vështirë që kjo të përputhet me “Rregullin e Artë”.

E mira e përbashkët

Po sikur të kërkojmë “të mirën e përbashkët” në shoqëri, një ide që shpesh etiketohet si “komunitarizëm”? Këto ide e kanë origjinën tek mendimtari francez Zhan Zhak Ruso dhe kontrata e tij sociale, dhe u pëlqejnë shumë socialistëve dhe konservatorëve kulturorë.

Jehonat e Darvinizmit shoqëror, e bëjnë një herezi për komunitarët idenë e imunitetit të tufës. Ben Brambëll, filozof në Universitetin Kombëtar Australian dhe autor i librit “Etika pandemike:Tetë pyetje të mëdha mbi Covid-19”, argumenton se bllokimet i sjellin dobi shoqërisë:

“Zgjedhja për të sakrifikuar shumë qytetarë të moshuar dhe të pambrojtur, kryesisht për të kursyer problemet për të rinjtë dhe të shëndetshmit (dhe të pasurit), mund të helmojë marrëdhëniet midis këtyre grupeve. E si mund të riparoheshin marrëdhëniet tona me ta?

Kjo mund të dëmtojë në mënyrë të pariparueshme strukturën e vetë shoqërisë sonë”.

Lëruani këtë punë shkencëtarëve

Gjashtë muaj më parë, unë shkrova se “ne të gjithë jemi tani Rollsianë”. Qeveritë dhe shoqëritë reaguan ndaj pandemisë, si ta kishin për detyrë ta vendosnin veten në privime

të mëdha, për të mbrojtur të sëmurët dhe të moshuarit. Tani e dimë që ky ishte një lloj iluzioni.

Pati shumë vdekje të vetmuara dhe të panevojshme në shtëpitë e të moshuarve, ekonomitë

u tronditën, dhe shumë shpejt nisi kundërshtimi i ashpër ndaj bllokimeve. Rasti i Trump me Covid-19, tregon se ndërsa sëmundja është ende këtu me ne, shërimi i tij i shpejtë tregon

se aftësia jonë për ta trajtuar këtë sëmundje, dhe për t’i mbajtur gjallë të sëmurët po përmirësohet.

Pra edhe pse kemi informacione të reja, duhet të bëjmë sërish të njëjtat zgjedhje. Por tani balanca është zhvendosur nga bllokimet e rrepta, dhe qasja utilitare është më dominante.

Pas krizës ekonomike të pranverës, qartësia e “Rregullit të Artë” i ka lënë vendin një drejtpeshimi kompleks të situatës.

Po sa komplekse në fakt? Nuk e dimë Ajo që dimë është se “topi” është sërish në fushën e shkencëtarëve. Filozofët mund të na ndihmojnë vetëm që të marrim një vendim që kërkon të dhëna të mira. Por i takon shkencës që të hedhë dritë mbi kostot, dhe udhëheqësve që t’ia komunikojnë këto kosto popullatës.

Vështirësia e krahasimit midis dy alternativave të shëmtuara, mund të zbulojë kufizimin e madh që ka utilitarizmi si filozofi:që ndonjëherë kërkon krahasimin e gjërave, të cilat nuk mund të krahasohen.

“Bloomberg” – Bota.al

Pandemia na kthen 2 vjet pas

Pandemia e Covid -19 e ka çuar ekonominë pas në nivelin e vitit 2018. Sipas të dhënave nga databaza e Fondit Monetar Ndërkombëtar (FMN) prodhimi i brendshëm bruto i Shqipërisë (PBB) do të jetë 14 miliardë dollarë, ose 1.24 miliardë USD më e ulët se në vitin 2018.

Për të arritur nivelin e vitit 2019 Shqipërisë i duhen edhe dy vjet, pasi Sipas Fondit Monetar Ndërkombëtar humbjet që krijoi pandemia nuk do të rikuperohen para vitit 2022, ku PBB -ja e vendit projektohet të jetë 16,1 miliardë dollarë.

Sipas parashikimeve të brendshme në Kuadrin makroekonomik të Ministrisë së Financave nivelin e ekonomik të pritshëm aktualisht të vitit 2023 Shqipëria do të arrinte në 2021 nëse kriza e Covid -19 nuk do të kishte ndodhur.

Në fillim të pandemisë, Fondi parashikoi se humbjet do të rikuperoheshin gjatë vitit 2021, pasi ekonomia do të rritej me 8 për qind. Por ky projeksion ka ndryshuar me rishikimin e detajuar të ekonomisë Shqiptare gjatë misionit të fundit të FMN, ku është arritur në përfundimin se ekonomia e Shqipërisë do të rritet pak më shumë se 5% më 2021.

Sipas raportit të fundit të FMN-së, tkurrjen më të fortë në rajon pritet ta ketë Mali i Zi me -12%, e ndjekur nga Kroacia, me -9% dhe më pas renditet Shqipëria në të njëjtat nivele me Kosovën (-7.5% secila).

Të tre shtetet bregdetare (Kroacia, Mali i Zi, Shqipëria) kanë një varësi të lartë nga turizmi, që ka qenë ndër sektorët më të goditur nga pandemia. Krizën pritet ta ndiejë më pak Serbia, që parashikohet të ketë një rënie prej -2.5%. Maqedonia do të tkurret me -5.4%, kurse Bosnja me -6.5%

Të ardhurat për frymë të shqiptarëve në 2020 pritet të ulen me 425 dollarë, ose me gati 8% në krahasim me vitin e mëparshëm sipas Fondit Monetar Ndërkombëtar.

Në terma nominalë, të ardhurat për frymë të çdo individi, me çmimet aktuale (në dollarë për frymë) pritet që në vitin 2020 të zbresin në 4,898 dollarë, nga 5,323 dollarë një vit më parë.

Në total, sipas shifrave të FMN-së, vendi pritet të humbasë 1.24 miliardë dollarë këtë vit, shumë që është sa 8% e të ardhurave vjetore në 2019-n.

Tendenca e rënies së të ardhurave për frymë po konstatohet në të gjithë botën, për shkak të pasojave që dha në ekonomitë globale karantina, me synim parandalimin e infeksionit të Covid-19 dhe pasigurive që ende po vazhdojnë, duke ngritur shumë pasiguri për të ardhmen./ B.Hoxha – Monitor