Asokohe, ajo ishte vetëm 10 vjeç ku pa për herë të fundit të atin, ndërsa familja e saj beson se ai u rrëmbye nga talebanët.
Frida tanimë jeton në Londër.

“Të jetosh nën sundimin e regjimit taleban është si të jesh në një marrëdhënie abuzive. Në fillim është mirë. Ata bëjnë shumë premtime, ata kujdesen për hapat e tyre, madje përmbushin disa nga premtimet. Por ndërsa ju jeni duke u përfshirë në një ndjenjë të rreme sigurie, ata po bëjnë planet e tyre. Së shpejti, dhe pak nga pak, pasi bota mërzitet nga Afganistani dhe media kalon në një lajm tjetër, ata forcojnë kontrollin e tyre të pushtetit nga dita në ditë dhe cikli i egër fillon përsëri.

Babai im lindi në Herat. Ai u diplomua në Universitetin e Kabulit. Pas universitetit ai u martua dhe filloi të punojë në një ekip të vogël për qeverinë e atëhershme afgane. Ndërsa rusët u larguan dhe Muxhahadinët morën pushtetin, babai im gjeti një punë në një OJQ. Kur talebanët u transferuan në Herat, babai im pati mundësinë të largohej, por ai qëndroi. Ai e donte punën e tij dhe e donte Heratin. Unë kurrë nuk do ta harroj fytyrën e nënës sime

Jeta ishte brutale nën regjimin taleban. Ai kishte katër vajza, të cilave po u grabitej arsimimi, dhe një djalë të vogël. Por puna ishte shpërblyese, ai kishte ambicie, për veten dhe për ne, dhe puna me kafshët e bëri jetën më të durueshme.

Një mëngjes në mes të qershorit 1999 babai im sapo kishte përfunduar mëngjesin dhe po bëhej gati të largohej për në punë. Ai më pa dhe buzëqeshi, ndërsa hipi në biçikletë dhe u largua. Disa minuta më vonë disa nga fqinjët u shfaqën në derën tonë me biçikletën e tij. Ata thanë se talebanët e kishin marrë atë.
Unë kurrë nuk do ta harroj fytyrën e nënës sime. Kishte ngrirë nga shoku.

Ajo mori dorën e vëllait tim pesëvjeçar dhe vrapoi nga dera, e dëshpëruar për ta gjetur. Atë mbrëmje nëna ime u kthye me peshën e botës mbi supet e saj. Nuk kishte asnjë lajm për babanë tim, asnjë lajm se ku ishte apo nëse ishte gjallë. Xhaxhallarët e mi dhe miqtë e tjerë u përpoqën pa sukses për të mësuar se ku po mbahej. Çdo ditë nëna ime vizitonte çdo zyrë talebane. Ata refuzuan ta dëgjonin. Pasi mbaroi çdo rrugë, xhaxhai im shkoi në Kandahar ku kishte dëgjuar se talebanët kishin lëvizur disa të burgosur. Por nuk kishte asnjë lajm. Pastaj ai shkoi në Kabul dhe Mazar-i-Sharif, por as atje nuk ishte.

Fqinjët tanë, që kishin qenë dëshmitarë të arrestimit të tij, ishin të sigurt dhe kishin parë të njëjtët anëtarë talebanë të arrestonin fqinjë të tjerë dhe më vonë t’i lironin nga një burg në Herat.

Nëna ime ishte e fortë, një luaneshë, ajo nuk donte ta linte të ikte. Kundër këshillës së familjes, ajo mori vëllain tim (sepse nën sundimin taleban mund të udhëtonte vetëm me një mashkull, edhe pse ai ishte vetëm një fëmijë) dhe shkoi në Kandahar në zyrën e udhëheqësit të talebanëve, Mullah Omar.

Talebanët e rrahën dhe e kërcënuan. Ata thanë se nëse ajo shihej përsëri, do të vritej me gurë për vdekje. Nëna ime u kthye në shtëpi e zhgënjyer dhe e mundur.
Ne nuk mund t’i falim talebanët
Jeta me talebanët kaloi nga një ferr i gjallë, në një vrimë të zezë të pashpresë. Nëna ime, e frikësuar për jetën tonë, vendosi të largohej nga Afganistani dhe na çoi në Mashhad, Iran.

Në vitin 2004, kur gjërat ishin përmirësuar në Afganistan, u kthyem. Ne donim të studionim dhe të bënim diçka për veten. Babai ynë kishte shpresa për ne dhe ne donim t’i përmbushnim. Ende e mbaj mend buzëqeshjen e tij simpatike dhe kam ende stilolapsin që më dha. Ne nuk mund ta vajtojmë dhe nuk do ta harrojmë.

Ndërsa shikojmë lajmet e talebanëve që pushtojnë Afganistanin përsëri, kam frikë se historia do të përsëritet. Unë jam e martuar tani dhe jetoj në Angli. Por kam frikë për nënën, motrat dhe vëllain tim që janë ende në Afganistan, dhe për miliona familje që do të pësojnë dhimbje dhe humbje si ne.

Krimi i tyre i vetëm, të kenë lindur në Afganistan.”