Ata që reagojnë për të drejtat e punëtorëve janë kryesisht të rinj revolucionarë që në përgjithësi nuk punojnë! Eshtë një paradoks i vjetër sa vetë Marksi ky qe na tregon dallimet midis punetoreve dhe ideologeve te punes.

Gjithcka është e natyrshme pasi në përgjithësi revolucionarët duan luftën jo punën. Lufta është joshëse, romantike, ndërsa puna e merzitshme, prozaike. Revolucioni kerkon gjak, ndersa puna djerse.

Gjaku ndez pasionin për pushtet e lavdi, ndërsa puna kërkon nënshtrim duke ushqyer nevojën për qetësi dhe lumturi familjare. Revolucionari jeton nëpërmjet armëve, jo nëpërmjet veglave të punes apo mjeteve te prodhimit.

Marksi pohonte se puna transformon madje e prodhon natyrën njerëzore. Vetë natyra e punës përcaktohet, sipas tij, nga mjetet e prodhimit, por ne mund të themi se papunesia ka gjithashtu mjetet e saj te prodhimit dhe ajo ka ndikuar gjithashtu ne natyren e punes, apo pikepamjen tone mbi te.

Në fund të fundit revolucionarizmi ashtu si cdo “profesion” tjeter ofron menyren e vet të jeteses.

Rroftë 1 maji si ditë pushimi!