“Ngrihu Arber, ngrihu dhe pergjigjmu. Kam nevoje te te ndihmoj. E dua me shume se gjithcka ne kete moment. Ndiej njesoj frustrimin tend te pamundesise se komunikimit dhe pafuqine time per te bere ty te ndihesh sado pak mire. Nuk ka dite qe nuk mendoj per ty dhe prinderit e tu. Cdo dite me rendon pafuqia ime kundrejt nje fati dhe sfide shume te madhe per kedo, sidomos per shpatullat e tua te vogla dhe te pafajshme”.

Arbri(pseudonim) eshte nje djale me nje problem te rralle gjenetik i cili kerkon te jetoje mes moshatareve te tij (dhe mos mbyllet ne spitalet spikiatrike) pasi kupton gjithcka por nuk mund te shprehet dhe si rrjedhoje askush nuk di te krijoje nje lidhje komunikimi me te. Strukturat tona arsimore dhe mjekesore nuk jane te pergatitura dhe nuk kane mjetet e duhura per te perballuar raste te tilla duke i lene ne fatin e tyre te keq duke ngarkuar fizikisht, psikologjikisht dhe moralisht familjet e tyre. Kur do mendohet te behet dicka konkrete per keta femije ashtu si edhe ata autike pavaresisht kostove te larta per edukim, programe specifike, trajnim ekspertesh etj? Duhet folur dhe ngritur zeri edhe ne ditet e tjera te vitit, jo vetem ato dedikuar kategorive te ndryshme.
Ngrihu Arber..vec ti mund ta besh sot.?
P.s. foto ilustruese per te ruajtur privatesine.